Αποτομής Τιμίας Κεφαλής Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου – Γιορτή σήμερα 29 Αυγούστου – Ποιοι γιορτάζουν

Γιορτή σήμερα– Τη μνήμη της Αποτομής της Τιμίας Κεφαλής, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού τιμά σήμερα, 29 Αυγούστου, η Εκκλησία μας.



Εορτολόγιο– «Ουκ εξεστί σοί έχειν, τήν γυναίκα τού αδελφού σου». Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα.

Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου.
Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της.

Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη.
Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.

Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ήλθεν… ο καιρός τών εθνών κριθήναι… καί διαφθείραι τούς διαφθείροντας τήν γήν». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.
Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)~ Η Αποτομή της κεφαλής (29 Αυγούστου)~ Η Α’ και Β’ Εύρεσις της κεφαλής (24 Φεβρουαρίου)~ Η Γ’ Εύρεσις της κεφαλής (25 Μαΐου)

Απολυτίκιο:Ήχος β’.Μνήμη δικαίου μετ᾽ εγκωμίων· σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε ανεδείχθης γαρ όντως και Προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον· όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και τοις εν άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Η ΔΕΣΦΙΝΑ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ

Με την Δέουσα λαμπρότητα εορτάστηκε και φέτος στην πόλη της Δεσφίνας η μνήμη του Αγίου Φανουρίου του νεοφανούς.
Από νωρίς το απόγευμα πλήθος πιστών έσπευσαν να ανάψουν κεράκι και να συμμετέχουν στον Πανηγυρικό Εσπερινό. Στην σύντομη προσλαλιά του ο Εφημέριος π. Κωνσταντίνος Παπαθανασίου τόνισε ότι << η πραγματική τιμή στον Άγιο Φανούριο είναι η μίμηση του μάρτυρος >>. Οφείλουμε κι εμείς λοιπόν που πλισιάζουμε τον Άγιο, να πάρουμε την μεγάλη απόφαση να τον συναντήσουμε με μετάνοια και να αλλάξουμε εσωτερικά.
Τελός ευχαρίστησε όλου όσους διακόνησαν με αγάπη τον λαοφιλή Άγιο, την Οικογένεια Μαργαρίτη και ιδιαίτερα την πρώην Δήμαρχο κ. Γιώτα Καμπαφλή που ήταν και η πρωτεργάτης ώστε να φτιαχτεί το Ιερό Παρεκκλήσιο του Άγιου.

Το Άγιο Όρος δεν προσφέρεται για βολέματα

Η διοίκηση του Αγίου Όρους (ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ)

Η κυβέρνηση θα κληθεί να τοποθετήσει, το επόμενο διάστημα, νέο πολιτικό διοικητή στο Άγιον Όρος ή να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της στον σημερινό. Ενα γαϊτανάκι ονομάτων έχει στηθεί ήδη γύρω από το πρόσωπο που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ασκεί την εξουσία του κράτους, ως προς το διοικητικό μέρος, στην Αθωνική Πολιτεία, με τον κατάλογο των «υποψηφίων» να περιλαμβάνει, μέχρι στιγμής, από θεολόγους πανεπιστημιακούς έως αποτυχημένους υποψήφιους βουλευτές, και κάθε λογής «δικούς μας».

Όμως η επιλογή του εκπροσώπου της πολιτείας από το ΥΠΕΞ δεν θα πρέπει να γίνει με ρουσφετολογικά κριτήρια, όπως, με εξαιρέσεις, συνηθιζόταν έως τώρα. Γιατί το Άγιον Όρος, ως θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο της ελληνικής επι-
κράτειας με παγκόσμια ακτινοβολία και ως ισχυρός πυλώνας στήριξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν προσφέρεται για βολέματα. 

Ο πολιτικός διοικητής του έχει μεν την ευθύνη για την τήρηση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας στον Αθω –η Ιερά Κοινότητα διοικεί την «Ιερή Δημοκρατία» στη βάση του Καταστατικού Χάρτη του 1926 και ο Οικουμενικός Πατριάρχης ασκεί την πνευματική κυριαρχία– αλλά δεν φτάνει.Το «μάτι» της πολιτείας πρέπει να αντιλαμβάνεται τον ρόλο του Αγίου Ορους στο γεωπολιτικό παιχνίδι θρησκευτικής, και όχι μόνον, επιρροής στην ευρύτερη περιοχή και να μπορεί να διαβάζει και να αναλύει σωστά γεγονότα και εξελίξεις που το αφορούν.

Ήδη, με αφορμή τη σύγκρουση Πατριαρχείου Μόσχας και Φαναρίου για τη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας, στην οποία ενεπλάκη ανοικτά και το Κρεμλίνο, η Μόσχα έχει μεταφέρει τον «πόλεμο» στον Αθω απαγορεύοντας την κάθοδο Ρώσων πιστών για προσκύνημα, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται επιχείρηση αποσταθεροποίησης των σχέσεων Ορους και Πατριαρχείου. Υπάρχει στη «λίστα» των ενδιαφερομένων κάποιος με τέτοια χαρακτηριστικά; Αγνωστο, αλλά, αν δεν υπάρχει, οφείλει η κυβέρνηση, το ΥΠΕΞ, να τον αναζητήσει. Και βέβαια το πρόσωπο που θα επιλεγεί θα πρέπει να έχει την αποδοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε το λάθος (;) να ορίσει πολιτικό διοικητή άτομο –ειπώθηκε ότι επρόκειτο για κίνηση καλής θελήσεως προς τον κ. Ιερώνυμο– μη αποδεικτό από τον κ. κ. Βαρθολομαίο, με αποτέλεσμα οι σχέσεις Αθήνας - Φαναρίου να διαρραγούν.

Η σημερινή όχι μόνο δεν πρέπει να το επαναλάβει, αλλά επιβάλλεται η επιλογή της να είναι τέτοια που θα αποκαταστήσει την αρμονική συνεργασία με το Φανάρι και βεβαίως θα συμβάλει στην αντιμετώπιση των σύνθετων προκλήσεων στον Άθω.

πηγηhttps://www.kathimerini.gr

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 25 Αυγούστου 2019

Το Ευαγγέλιο Κυριακής 25 Αυγούστου 2019. Κυριακής Ι' Ματθαίου. Ο Άγιος Τίτος ο Απόστολος. Η Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Βαρθολομαίου του Αποστόλου. Κατά Ματθαίο: Η θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού. Ο Ιησούς προλέγει ξανά το θάνατο και την ανάστασή του. 

Ευαγγελικό απόσπασμα της Κυριακής Ι' Ματθαίου και Αγίων Βαρθολομαίου και Τίτου των Αποστόλων, από πρωτότυπο και σε νεοελληνική απόδοση.


Κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο ΙΖ'(17) 14-23
Καὶ ἐλθόντων αὐτῶν πρὸς τὸν ὄχλον προσῆλθεν αὐτῷ ἄνθρωπος γονυπετῶν αὐτὸν καὶ λέγων·

Κύριε, ἐλέησόν μου τὸν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καὶ κακῶς πάσχει· πολλάκις γὰρ πίπτει εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ.καὶ προσήνεγκα αὐτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν θεραπεῦσαι.

ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετέ μοι αὐτὸν ὧδε.καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.Τότε προσελθόντες οἱ μαθηταὶ τῷ ᾿Ιησοῦ κατ᾿ ἰδίαν εἶπον· διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό;

ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· διὰ τὴν ἀπιστίαν ὑμῶν. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν.τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
᾿Αναστρεφομένων δὲ αὐτῶν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· μέλλει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπωνκαὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καὶ ἐλυπήθησαν σφόδρα.

Νεοελληνική Απόδοση

Η θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού
Και όταν ήρθαν προς το πλήθος, πλησίασε σ’ αυτόν ένας άνθρωπος γονατίζοντας μπροστά τουκαι λέγοντας: «Κύριε, ελέησέ μου το γιο, γιατί σεληνιάζεται και υποφέρει άσχημα. Γιατί πολλές φορές πέφτει στη φωτιά και πολλές φορές στο νερό.Και τον έφερα προς τους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και είπε: «Ω γενιά άπιστη και διεστραμμένη, ως πότε μαζί σας θα είμαι; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου αυτόν εδώ».Και επιτίμησε αυτό ο Ιησούς και εξήλθε από αυτόν το δαιμόνιο και θεραπεύτηκε το παιδί από την ώρα εκείνη.Τότε πλησίασαν οι μαθητές στον Ιησού ιδιαιτέρως και του είπαν: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;»Εκείνος λέει σ’ αυτούς: «Εξαιτίας της ολιγοπιστίας σας. Γιατί αλήθεια σας λέω, αν έχετε πίστη σαν κόκκο σιναπιού, θα πείτε στο όρος ετούτο: Μετακινήσου από εδώ εκεί, και θα μετακινηθεί. και τίποτε δε θα σας είναι αδύνατο.Αλλά τούτο το γένος δε βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».
Γνωρίζετε ποιες είναι οι 10 εντολές του Κυρίου;

Ο Ιησούς προλέγει ξανά το θάνατο και την ανάστασή του
Όταν λοιπόν αυτοί συγκεντρώθηκαν στη Γαλιλαία, τους είπε ο Ιησούς: 

«Ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων,και θα τον σκοτώσουν, και την τρίτη ημέρα θα εγερθεί». Και οι μαθητές λυπήθηκαν πάρα πολύ.
Ευαγγελικό απόσπασμα Αγίων Αποστόλων Βαρθολομαίου και Τίτου. Το παρακάτω Ευαγγέλιο αναγιγνώσκεται στους ομώνυμους Ιερούς Ναούς ή/και προς τιμήν μνήμης των Αγίων Βαρθολομαίου και Τίτου των Αποστόλων.
Κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο Ε'(5) 14-19

῾Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

Το αλάτι και το φως
Εσείς είστε το φως του κόσμου. Δε δύναται πόλη να κρυφτεί, όταν βρίσκεται πάνω σε όρος.

Ούτε ανάβουν λύχνο και τον θέτουν κάτω από το μόδι, αλλά πάνω στο λυχνοστάτη και έτσι λάμπει σε όλους όσοι είναι μέσα στην οικία.Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς».

Ο Νόμος

«Μη νομίσετε ότι ήρθα να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να καταλύσω, αλλά να συμπληρώσω.Γιατί αλήθεια σας λέω: Ωσότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δε θα παρέλθει από το νόμο, ωσότου όλα γίνουν.Όποιος λοιπόν παραβεί μία από τις εντολές αυτές που είναι πάρα πολύ μικρές και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, πάρα πολύ μικρός θα κληθεί στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος όμως τις εφαρμόσει και τις διδάξει, αυτός μεγάλος θα κληθεί στη βασιλεία των ουρανών.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου. «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Η Κοίμηση της Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κάθε καλοκαίρι στις 15 Αυγούστου, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα τον θάνατο της Θεοτόκου, την ταφή, την ανάσταση και τη μετάστασή Της στους ουρανούς. 

Η προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με νηστεία που διαρκεί μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, αποτελώντας έτσι ο εορτασμός αυτός το λεγόμενο «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Η Ελλάδα γιορτάζει σε κάθε σημείο της την Κοίμηση της Θεοτόκου, καθώς κάθε μεγάλη πόλη ή μικρό χωριό έχει τη δική του ιστορία να αφηγηθεί για την προστάτιδά του Παναγία. Από όλα τα μέρη, η Παναγία Ευαγγελίστρια στην Τήνο, η Παναγία Εκατονταπυλιανή στην Πάρο και η Παναγία Σουμελά στο όρος Βέρμιο θεωρούνται οι πιο γνωστοί τόποι ιερού προσκυνήματος, θρησκευτικής κατάνυξης και εορταστικής λαμπρότητας.

Η ουσία του εορτασμού είναι ότι όλοι μας, σε όποιο μέρος της χώρας μας και αν βρεθούμε, προσκαλούμαστε να συμμετάσχουμε με το πνεύμα και την ψυχή μας στις θρησκευτικές τελετές, στις ψαλμωδίες και στις προσευχές εξυμνώντας τη Θεοτόκο. Το θρησκευτικό μας συναίσθημα βρίσκει την υπέρτατη έκφρασή του στην ατμόσφαιρα ιερής συγκίνησης που χρωματίζει κάθε στιγμή της ημέρας. Η αγάπη των πιστών για την Παναγία εκφράζεται με τον περίτεχνο στολισμό της εικόνας της, ο οποίος διαφέρει από τόπο σε τόπο και από εκκλησία σε εκκλησία, ενώ η τελετή της περιφοράς της γεμίζει με ιερό δέος τους δρόμους των πόλεων και των χωριών.

Επισκέπτες αλλά και Έλληνες από όλο τον κόσμο επιλέγουν αυτή τη χρονική στιγμή για να ταξιδέψουν στη χώρα μας και να αποτελέσουν μέρος της βαθιάς κατανυκτικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται από τις θρησκευτικές τελετές και τους εορτασμούς για την Κοίμηση της Θεοτόκου.

Το Ευαγγέλιο Κυριακής 11 Αυγούστου 2019

Το Ευαγγέλιο Κυριακής 11 Αυγούστου 2019. Κυριακής H' Ματθαίου. Μετά της Μεταμορφώσεως. 

Εορτή της Ορθοδοξίας: Ο Άγιος Εύπλος ο Διάκονος και Μεγαλομάρτυρας. Ο Άγιος Νήφων ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. 

Η Ανάμνηση του Θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα.

Κατά Ματθαίο: Ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων. Ο Ιησούς περπατά στα νερά. Ευαγγελικό απόσπασμα της Κυριακής H' Ματθαίου από πρωτότυπο και σε νεοελληνική απόδοση.


Κατά Ματθαίο Άγιο Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο ΙΔ'(14) 14-22

Καὶ ἐξελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν.ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν.οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας.ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε.καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις.οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων.
Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

Νεοελληνική Απόδοση

Ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων
Και όταν εξήλθε, είδε πολύ πλήθος και τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους τους.Όταν λοιπόν βράδιασε, τον πλησίασαν οι μαθητές λέγοντας: «Ο τόπος είναι έρημος και η ώρα ήδη πέρασε. Απόλυσε τα πλήθη, για να πάνε στα χωριά και να αγοράσουν τρόφιμα για τους εαυτούς τους».Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν έχουν ανάγκη να φύγουν. Δώστε τους εσείς να φάνε».Εκείνοι του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια».Αυτός είπε: «Φέρτε μου εδώ αυτά».Και διέταξε τα πλήθη να καθίσουν πάνω στο χορτάρι, έλαβε τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια, σήκωσε πάνω το βλέμμα στον ουρανό και ευλόγησε το Θεό και, αφού τα έκοψε με τα χέρια, έδωσε στους μαθητές τούς άρτους και οι μαθητές στα πλήθη.Και έφαγαν όλοι και χόρτασαν, και σήκωσαν το περίσσευμα των κομματιών, δώδεκα κοφίνια γεμάτα.Και αυτοί που έτρωγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς να μετρηθούν γυναίκες και παιδιά.Ο Ιησούς περπατά στα νερά
Και αμέσως ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να πάνε πριν από αυτόν στην όχθη αντίπερα, ωσότου να απολύσει τα πλήθη.

11 Αυγούστου 2019 κατά την Εκκλησία μας εορτάζεται η Κυριακή Η’ Ματθαίου με το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων.

8 Αυγούστου μνήμη Αγίου Τριανταφύλλου

ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Τριαντάφυλλος ὡράθη ῥόδον νέον,

Ἐρυθροβαφὲν τῇ ῥοῇ τῶν αἱμάτων.

Βιογραφία

Ο ένδοξος νεομάρτυρας του Χρίστου Τριαντάφυλλος γεννήθηκε στην Ζαγορά της Μαγνησίας το 1663 μ.Χ. Από μικρός εργαζόταν ως ναύτης σε ένα από τα πιο περίφημα ζαγοριανά καράβια. Το καλοκαίρι του 1680 μ.Χ. το πλοίο του έδεσε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Εκεί ο Τριαντάφυλλος επισκέφτηκε τις εκκλησίες και τα αγιάσματα της Πόλης. Για κάποιο άγνωστο σε μας λόγο, ήρθε σε φιλονικία με κάποιους Τούρκους, οι οποίοι τον συκοφάντησαν ότι δήθεν ήθελε να γίνει Μωαμεθανός.

Ο Τριαντάφυλλος όμως αρνήθηκε τη συκοφαντία και μένοντας σταθερός και ακλόνητος στην πίστη του έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου την 8η Αυγούστου του 1680 μ.Χ. στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως, σε ηλικία 18 ετών. Την ημέρα αυτή τιμάται και η μνήμη του τόσο στη Ζαγορά, όσο και στις Αλυκές Βόλου.

Τεμάχιο του ιερού Λειψάνου του Αγίου Τριαντάφυλλου υπάρχει τεθησαυρισμένο στην Ι. Μονή Αγίου Νικολάου, στο νησί Άνδρος, μαζί με την εικόνα του Αγίου.




Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, ἔχων τὴν χάριν, χαίρων ἤθλησας, ἀνδρειοφρόνως, Νεομάρτυς Χριστοῦ Τριαντάφυλλε· ὅθεν ὡς ῥόδον εὐφραίνεις ἡδύπνευστον, τὴν Ἐκκλησίαν τῇ θείᾳ ἀθλήσει σου. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀθλητὴς ἀήττητος τῆς εὐσεβείας, ἀνεδείχθης Ἅγιε, καταβαλὼν τὸν δυσμενῆ· ὅθεν Χριστὸς Τριαντάφυλλε, μαρτυρικῇ σε ἐδόξασε χάριτι.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις ὁ ἀθλήσας ὑπὲρ Χριστοῦ, προθύμῳ καρδίᾳ, Τριαντάφυλλε Ἀθλητά· χαίροις Ζαγοραίων, ἀγλάϊσμα καὶ κλέος, οὓς φύλαττε καὶ φρούρει ταῖς ἱκεσίαις σου.

Τι Εορτάζουμε στις 6 Αυγούστου

Όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Eπήρε δε τρεις μόνους Aποστόλους, ως προκρίτους και υπερέχοντας. O μεν γαρ Πέτρος επροκρίθη, επειδή ηγάπα πολλά τον Xριστόν. O δε Iωάννης, επειδή ηγαπάτο από τον Xριστόν. O δε Iάκωβος, επειδή εδύνετο να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον και ο Kύριος έπιεν».

Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δυο άνδρες, ο Μωϋσής (βλέπε 4 Σεπτεμβρίου) και ο Ηλίας (βλέπε 20 Ιουλίου). Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Έφερε δε εις το μέσον τους τον Mωυσήν και τον Ηλίαν, διά να διορθώση τας σφαλεράς υποψίας, οπού είχον οι πολλοί περί αυτού. Kαθότι, άλλοι μεν έλεγον τον Kύριον, πως είναι ο Ηλίας. Άλλοι δε, πως είναι ο Iερεμίας. Διά τούτο λοιπόν επαράστησεν εις το Θαβώρ τους πρώτους και κορυφαίους Προφήτας, διά να γνωρίσουν οι μαθηταί, και διά των μαθητών όλοι οι άνθρωποι, πόση διαφορά είναι αναμεταξύ του Xριστού, και των Προφητών. O μεν γαρ Xριστός, είναι Δεσπότης. Oι δε Προφήται, είναι δούλοι. Kαι ίνα μάθουν, ότι ο Kύριος έχει την εξουσίαν του θανάτου και της ζωής. Διά τούτο, από μεν τους αποθαμένους, έφερε τον Mωυσήν. Aπό δε τους ζωντανούς, έφερε τον Ηλίαν».

Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από την έκπληξη, ο πάντα ενθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτή η αγία μέθη που προκαλούσε η ακτινοβολία του Κυρίου, ικετευτικά είπε να στήσουν τρεις σκηνές. Μια για τον Κύριο, μια για το Μωϋσή και μια για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει τη φράση του, ήλθε σύννεφο που τους σκέπασε και μέσα απ’ αυτό ακούστηκε φωνή που έλεγε: «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκά, θ’ 28-36). Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, που τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε.

Οφείλουμε, λοιπόν, και εμείς όχι μόνο να Τον ακούμε, αλλά και να Τον υπακούμε. Σε οποιοδήποτε δρόμο μας φέρει, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε.

Ἀπολυτίκιον:
Ἦχος βαρύς.

Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει Χριστὲ ὁ Θεός, δείξας τοῖς Μαθηταῖς σου τὴν δόξαν σου, καθὼς ἠδυναντο. Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς, τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, φωτοδότα δόξα σοι.

Σωματικές και πνευματικές αισθήσεις Κυριακή 4/8/2019

Ο Χριστός, όπως διασώζεται στα Ευαγγέλια, έκανε πολλά θαύματα για να δείξη στους ανθρώπους ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας που περίμεναν και ότι αυτά είναι προμηνύματα της νέας ζωής που έφερε στον κόσμο. Τα θαύματα ήταν απόδειξη της μεσσιανικής Του ιδιότητος, πέρα από την αγάπη που έδειχνε στους ανθρώπους που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες, σωματικές και ψυχικές.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο είδαμε δύο θαύματα που έκανε ο Χριστός. Το ένα είναι ότι θεράπευσε δύο τυφλούς οι οποίοι αμέσως απέκτησαν το φως των οφθαλμών τους και είδαν τα δημιουργήματα του Θεού. 

Το άλλο θαύμα είναι ότι θεράπευσε έναν κωφό που δεν άκουγε, και αυτή η κώφωση ήταν συνέπεια της δαιμονικής κατάστασης και δεν ήταν απλώς μια σωματική ασθένεια. Και στα δύο αυτά θαύματα βλέπουμε την θεραπεία δύο σωματικών αισθήσεων, της οράσεως και της ακοής. Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Το σώμα του έχει διάφορες αισθήσεις μεταξύ των οποίων είναι η αίσθηση της οράσεως και η αίσθηση της ακοής. Με την όραση μπορούμε να βλέπουμε την δημιουργία του Θεού, αλλά και να κινούμαστε με ευχέρεια, και με την ακοή μπορούμε να ακούμε και να συνεννοούμαστε με τους ανθρώπους. Τι θα ήμασταν αν δεν είχαμε αυτές τις δύο σημαντικές αισθήσεις! 

Οι άνθρωποι που τις στερούνται καταλαβαίνουν την αξία τους, αν και ο Θεός τους δίνη πολλή δύναμη για να ξεπερνούν το πρόβλημά τους.

Πάντως, οι αισθήσεις αυτές μας βοηθούν πολύ στην ζωή μας να κινούμαστε, να εργαζόμαστε, να διαβάζουμε, να ακούμε και να συνομιλούμε με τους ανθρώπους. Αν μελετήσουμε από πλευράς ανατομίας τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και οι δύο αυτές αισθήσεις θα εκπλαγούμε από την σοφία του Θεού που τις κατασκεύασε. Οι τελειότερες φωτογραφικές μηχανές και τα τελειότερα ακουστικά μηχανήματα δεν μπορούν να φθάσουν την τελειότητα με την οποία λειτουργούν αυτές οι δύο σωματικές αισθήσεις. Θα πρέπη να δοξάζουμε τον Θεό για την μεγάλη αξία τους και διότι μας έδωσε αυτήν την ευλογία.

Συγχρόνως θα πρέπη να αντιλαμβανόμαστε ότι, εκτός από τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχουν και οι πνευματικές αισθήσεις. Πέρα από την σωματική όραση υπάρχει και η πνευματική όραση, η όραση του νου με την οποία κανείς μπορεί να δη την δόξα του Θεού. Με τα σωματικά του μάτια βλέπει την δημιουργία του Θεού, με τα πνευματικά του μάτια βλέπει το Φως του Θεού. Και πέρα από την σωματική ακοή υπάρχει και η πνευματική ακοή και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ακούη και τους κτιστούς, αλλά και τους άκτιστους ήχους. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» (Ματθ. ια , 15).

Δοξάζουμε τον Θεό για την σωματική όραση και ακοή, αλλά θα πρέπη με τον αγώνα μας, την προσευχή μας, την όλη εκκλησιαστική ζωή, να αποκτήσουμε και την πνευματική όραση και την πνευματική ακοή. Από την στέρηση αυτών των πνευματικών αισθήσεων πάσχουμε και υποφέρουμε, γιατί δεν μπορούμε να δούμε τον Θεό και δεν μπορούμε να ακούσουμε το θέλημά Του. Λόγω της ελλείψεως αυτών των πνευματικών αισθήσεων υποφέρουμε πολύ στην ζωή μας. Ο Χριστός εξακολουθεί και σήμερα, δια της Εκκλησίας, να κάνη τέτοια θαύματα, δηλαδή να θεραπεύη την πνευματική τύφλωση και την πνευματική κώφωση του άρρωστου ανθρώπου. Τέτοια θαύματα θα πρέπη να επιδιώκουμε να γευόμαστε από τον Θεό και αυτά τα θαύματα γίνονται μέσα στην Εκκλησία.



† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

«Λύτρον ψυχής ανδρός ο ίδιος πλούτος»Ασκητές μέσα στον κόσμο

Ο Χρήστος Μ, γνωστός με το παρωνύμιο «παππούς Τάκας», υπήρξε ο μεγαλύτερος Αυριώτης ευεργέτης. Από νέος ξενητεύθηκε στην Αμερική, όπου με την εργατικότητα και την εξυπνάδα του άνοιξε δικό του κατάστημα με μεγάλη κίνηση. Είχε ως συνεταίρο έναν έμπιστο ιταλό, τον Δομήνικο, και για υπάλληλους έπαιρνε φτωχά παιδιά από το χωριό. Γύρισε στην γενέτειρα του με πολλά χρήματα. Αλλά τον πλούτο δεν τον κράτησε για να περνά άνετα αυτός, σαν τον πλούσιο του Ευαγγελίου. Ο μπάρμπα-Χρήστος αναδείχθηκε καλός οικονόμος. Απέδειξε έμπρακτα ότι «αγαθός ο πλούτος, ω ουκ έστιν αμαρτία» (Σοφία Σειράχ ιγ’, 24). Δάνειζε σε όλους τους χωρικούς άτοκα χρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έρχονταν να δανειστούν, πάντα χωρίς τόκο, και από τα γύρω χωριά, από πολλά μέρη της Θεσσαλίας ακόμη και από την Ήπειρο.

Ήταν μία πραγματική τράπεζα που δάνειζε άτοκα σε όλους αδιακρίτως. Έτσι διευκόλυνε και βοηθούσε τους φτωχούς σε κείνα τα δύσκολα χρόνια. Επί πλέον πλήρωνε με δικά του έξοδα μαστόρους και έφτιαχναν δρόμους και καλντερίμια στο χωριό. Έντυνε φτωχά παιδιά και προίκιζε ορφανά κορίτσια. Δώρησε το οικόπεδο όπου κτίστηκε το καινούριο σχολείο, καθώς και άλλο οικόπεδο 14 στρεμμάτων και ένα χωράφι, τα λεγόμενα σχολικά, για να έχη έσοδα και πόρους το σχολείο. Γι’ αυτό στην κηδεία του προπέμφθηκε τιμητικά από ολόκληρο το σχολείο. Εις ένδειξη ευγνωμοσύνης κατέθεσαν στεφάνι στον τάφο του αοιδίμου ευεργέτου και ανήρτησαν την φωτογραφία του στο σχολείο.

Ο μπάρμπα-Χρήστος δεν απέκτησε παιδιά. Υιοθέτησε τον ανιψιό του Ιωάννη και του άφησε διαθήκη να δίδη κάθε χρόνο μία ποσότητα σιταριού στην Εκκλησία. Όσο ζούσε ο ίδιος βοηθούσε την Εκκλησία αθόρυβα. Επιθυμούσε ο εγγονός του να γίνη γιατρός για να εξετάζη δωρεάν τους άρρωστους του χωριού.

Ο μπάρμπα-Χρήστος δεν προσπάθησε να αυξήση τον πλούτο του τοκίζοντας τα χρήματα του, αγοράζοντας ακίνητα και κάνοντας επιχειρήσεις, αλλά να βοηθήση τους φτωχούς. Λόγω των τότε δύσκολων καταστάσεων, έχασε τα χρήματα του, επτώχευσε και αντιμετώπισε αγόγγυστα τις δυσκολίες μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα καλά έργα μένουν και αμείβονται από τον Θεό. Ο μπάρμπα-Χρήστος «τας αμαρτίας του ελύτρωσε εν οικτιρμοίς πενήτων» (Πρβλ. Δανιήλ δ΄, 24). Έχει την ευγνωμοσύνη του χωριού και το σχώριο (ευχή συγχωρητική) από τους ανθρώπους που βοήθησε. Κατά το ψαλμικό «εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. ρια’, 9).



(Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)

Σεμνόν το της ιερωσύνης αξίωμα (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Στήν Ἐκκλησία μας ποτέ δέν μετροῦσαν τά κοσμικῆς τάξεως προσόντα τῶν ὑποψηφίων ἱερέων. Οἱ περισσότεροι Ἅγιοι ἱερεῖς τῶν ἡμερῶν μας ἦταν παπάδες ὀλιγογράμματοι ἤ τέλος πάντων χωρίς τίτλους ἀκαδημαϊκῶν σπουδῶν.Συνεπῶς, γιά τίς σημερινές ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄς μή μιλᾶμε γιά παπάδες ‘’προσοντούχους’’ καί ‘’μή προσοντούχους’’. Γιά παπάδες πτυχιούχους ἀνωτάτων σχολῶν καί γιά παπάδες τοῦ δημοτικοῦ. Καλύτερα νά μιλᾶμε ἁπλά καί μόνον γιά ἱερεῖς ἀξίους τῆς ἱερωσύνης. Μέ λιγοστά γράμματα ἐνδεχομένως, ἀλλά ἀξίους. Νά πληροῦν, δηλαδή, ὅλες τίς ἱεροκανονικές προϋποθέσεις ἱερωσύνης καί νά ἀγωνίζονται φιλότιμα στον στῖβο τῆς πνευματικῆς ζωῆς μιμούμενοι ἁγίους προκατόχους τους. Ὅπως ἔλεγε καί ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, νά εἶναι οἱ ἴδιοι θεραπευμένοι, ὥστε νά μποροῦν νά θεραπεύσουν καί τούς ἄλλους.

Στό ἐρώτημα, κατά πόσον ἐντελῶς ἀπροϋπόθετα μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε νά γίνει ἱερεύς, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀπαντᾶ μονολεκτικά καί ἁπόλυτα: Ὄχι. Ἀπροϋπόθετα δέν μπορεῖ κανένας νά γίνει παπάς.

Συνοδικῶς οἱ ἅγιοι Πατέρες καί θεοπνεύστως ἑρμηνεύοντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ξεκαθάρισαν λεπτομερῶς τίς προϋποθέσεις ἱερωσύνης καί ὥρισαν μέ σαφήνεια καί ἀκρίβεια τά λεγόμενα ‘’κωλύματα ἱερωσύνης’’. Δηλαδή, ποιά ἁμαρτήματα, ἀκόμα καί μετά ἀπό εἰλικρινή μετάνοια, στέκονται ἀξεπέραστα ἐμπόδια στό νά γίνει κάποιος παπάς (πορνεία, μοιχεία, τοκογλυφία, μαγεία, φόνος, δεύτερος γάμος κ.α.).

Τά κωλύματα αὐτά περιγράφονται σέ Ἱερούς Κανόνες, τοὐτέστιν ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖοι Ἱεροί Κανόνες δέν ἐπιδέχονται καμμία ἁπολύτως οἰκονομία ἤ παραχώρηση. Μέ ἄλλα λόγια, ἐάν κάποιος ὑποψήφιος πρός ἱερωσύνη παρουσιάζει ἔστω καί ἕνα κώλυμα, δύναται μέν ἐν μετανοίᾳ νά γίνει τό πολύ-πολύ μοναχός, ἀλλά ἱερεύς δέν μπορεῖ νά γίνει.

Ἀπό τό πρῶτο κι ὅλας βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀποκαλύπτεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, ἀπό ποιούς καί ὑπό ποιές προϋποθέσεις κάνει τίς θυσίες δεκτές.

Θυσία προσέφεραν καί ὁ Κάϊν καί ὁ Ἄβελ. Ὁ Θεός, ὅμως, τήν θυσία τοῦ Κάϊν δέν τήν ἔκανε δεκτή. Δέχθηκε μονάχα τήν θυσία τοῦ Ἄβελ, δείχνοντάς μας ἔτσι τό θέλημά του: Ὀποιαδήποτε προσφορά, ὁποιαδήποτε ἀφιέρωση στον Θεό (ὅπως ὁ ἱερέας), ὀφείλει νά εἶναι ἐκλεκτή καί ὄχι ἁπλά ἀνεκτή.

Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας θέλει τό σκεῦος τῆς προσφορᾶς (τόν ἱερέα), καί στήν ψυχή καί στό σῶμα ἀκέραιο καί ἀρραγές. Προφήτευε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: Ἔρχονται καιροί, πού θά ψάχνετε γιά νά βρῆτε παπᾶ. Τό ἔλεγε, ὄχι βέβαια γιατί θά λείπουν οἱ ρασοφόροι, ἀλλά, γιατί θά εἶναι λιγοστοί οἱ ἄξιοι.

Ἄς εἶναι λοιπόν οἱ ἱερεῖς μας ὀλιγάριθμοι, δέν πειράζει. Νά εἶναι, ὅμως, κατά πῶς ὥρισαν θεοπνεύστως οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: Ἄξιοι.

Ἄς εἶναι ὀλιγογράμματοι, ἄς εἶναι ἁπλοϊκοί. Τί ἦταν ἄλλωστε οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου;

Ἡ Ἐκκλησία μας, πού εἶναι θεραπευτήριο μέγα καί μοναδικό, τούς θέλει ἰατρούς. Τούς θέλει θεούμενους, γιά νά μποροῦν καί ἐκεῖνοι μέ τήν σειρά τους νά ὁδηγοῦν στήν θέωση τά ἀδέλφια τους, τό ποίμνιό τους.



ΦΩΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΙΑΤΡΟΣ

«ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» Γερόντισσα Γαβριηλία

Ἡ Γερόντισσα Γαβριηλία (Παπαγιάννη) γεννήθηκε τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1897 καί κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ τόν Μάρτιο τοῦ 1992, ἔζησε δηλαδή 95 ὁλόκληρα χρόνια. Εἶναι ἀπό ἐκεῖνες τίς γυναῖκες πού ἀφιέρωσαν τή ζωή τους στόν Κύριο καί βοήθησαν καί ἄλλους πολλούς μέ τήν καθοδήγησή της στήν εὕρεση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἄν λέγαμε ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωή της ὑπῆρξε ἕνα «ναί» στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔχοντας ἀποτάξει ὁτιδήποτε δικό της, ἰδιαιτέρως ἀφότου ἔνιωσε τήν κλήση τοῦ Θεοῦ γιά ἱεραποστολή, ζοῦσε γιά νά πορεύεται μέ τρόπο ἀπόλυτο στά βήματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Εἶμαι τό φούτ-μπώλ τῶν ἀγγέλων» συνήθιζε νά λέει πολλές φορές, ἀκριβῶς γιά νά δηλώσει ὅτι δέν εἶχε δικό της πρόγραμμα, ἀλλά ὅτι τό πρόγραμμά της βρισκόταν στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων.
Εἶπαν κάποιοι ὅτι μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς συνέχεια τῶν μεγάλων ἀμμάδων τῶν παλαιοτέρων ἐποχῶν. Κι εἶναι ἀλήθεια. Μά ἴσως θά ἦταν καλύτερα νά λέγαμε ὅτι συνεχίζει τό παράδειγμα τῆς ἁγίας Φιλοθέης. Διότι ναί μέν ἦταν πλήρως ἀφιερωμένη στόν Θεό, μά ἡ ἀφιέρωσή της αὐτή ἐκφράστηκε μέσα ἀπό τό χάρισμα καί τήν κλήση τῆς ἱεραποστολῆς. Συνδύαζε ἡ Γαβριηλία, σάν τήν ἁγία Φιλοθέη, τή ζωή τῆς ἄσκησης καί τῆς προσευχῆς μέ τήν κοινωνική προσφορά. Ἦταν μία ἀλήθεια ἄλλωστε πού καί ἡ ἴδια εἶχε ἐπισημάνει: «Ἡ ἁγία Φιλοθέη – εἶχε πεῖ σέ κάποια ὁμιλία της στήν Ἀθήνα τό 1989 – νομίζω ὅτι εἶναι ἡ πρόδρομος ὅλων τῶν ἱεραποστόλων γυναικῶν πού ἔγιναν ποτέ στόν κόσμο. Μέ τί δύναμη! Μέ τί πίστη! Μέσα σέ τέτοιο σκοτάδι καί σκλαβιά… Καί πόσες ψυχές ἔσωσε. Καί πόσα νειάτα σώθηκαν ἐξαιτίας της!»
Ἡ ἴδια πράγματι ὑπῆρξε μία μεγάλη ἱεραπόστολος. Ἀφότου ἔνιωσε τήν κλήση τοῦ Θεοῦ γιά τό ἔργο αὐτό – καί τήν ἔνιωσε σέ ὥριμη πιά ἡλικία, μετά τίς σπουδές της καί τήν προσφορά της στήν Ἀγγλία κυρίως - δέν ἔπαψε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της νά κηρύσσει τόν Χριστό σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς.
Τή χαριτωμένη ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ψυχή της «ὀφράνθηκαν» ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν καί ἐμᾶς τούς πνευματικά νηπίους, νά παραδειγματιστοῦμε ἀπό τή ζωή της, ἰδίως στήν ἐναπόθεση τῶν πάντων στά χέρια τοῦ Θεοῦ, τό «ἄφημα» σ’ Αὐτόν, ὅπως συνήθιζε ἡ ἴδια νά λέγει. Ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ἅγιος Γέροντας τῆς Πάτμου Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, ὁ ἅγιος ἱεραπόστολος τῆς Ἰνδίας π. Λάζαρος Μούρ, ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κισσάμου καί Σελίνου Εἰρηναῖος, εἶναι ἀπό ἐκείνους τούς πολλούς πού μᾶς ἀφυπνίζουν προκειμένου νά ἐμπιστευόμαστε τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, παραπέμποντάς μας, ὁ καθένας μέ τόν τροπο του, καί στό παράδειγμα τῆς ἁγιασμένης ζωῆς τῆς Γερόντισσας Γαβριηλίας. Τά παρακάτω λόγια της εἶναι ἀπολύτως ἐνδεικτικά αὐτῆς τῆς ἀλήθειας.

«Ἔκανα πολλές μετακινήσεις στή ζωή μου καί τύχαινε νά πηγαίνω ἀπό τόπο σέ τόπο, χωρίς νά ἔχω καμμιά ἀσφάλεια ὑλική καί πάντα νά ἔχω τήν προστασία τῶν Ἀγγέλων. Ἔλεγα καί λέω: “Πάω ἀπό τό καλό στό καλύτερο”. Κι ἄς εἶναι καί στό χειρότερο καί στό πιό δύσκολο σωματικά, ἀλλά πάντοτε μέ χαρά. Γιατί ἤξερα ὅτι εἶναι στό Πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό, παιδί μου, νά τό κάνεις ὅλον τόν καιρό. Ὅπου κι ἄν βρίσκεσαι. Ὅποιος κι ἄν σέ περιτριγυρίζει. Ὅποιος κι ἄν σέ προσβάλλει ἤ σέ στενοχωρεῖ. Ὅποιος κι ἄν σέ ἀγαπᾶ. ΟΛΑ ὅσα γίνονται εἶναι στό Πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ καί γι’ αὐτό, θά τ’ ἀγαπᾶς…» («Γερόντισσα Γαβριηλία, Ἡ ἀσκητική τῆς ἀγάπης»).

1. «Ἔκανα πολλές μετακινήσεις στή ζωή μου… χωρίς καμμιά ἀσφάλεια ὑλική».

Ἀποτελεῖ παραδοξότητα ἡ ζωή τῆς Γερόντισσας Γαβριηλίας. Αὐτή πού μεγάλωσε ὡς πριγκιποπούλα, αὐτή πού τά πάντα τά εἶχε στά πόδια της, αὐτή πού ἦταν τό χαϊδεμένο παιδί στό ὁποῖο δέν χάλαγαν ποτέ χατίρι οἱ γονεῖς της, ἡ ἴδια μετά ἀπό κάποια χρόνια, μέ δική της ἐπιλογή, γίνεται πάμπτωχη: ἀφήνει ὅλα τά καλά καί τήν περιουσία της, προκειμένου νά ἀκολουθήσει τόν Κύριο, ἐκεῖ πού τήν καθοδηγούσε, πάντα ὅμως καθ’ ὑπακοήν στόν πνευματικό της, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Κι αἰτία γιά τή ριζική αὐτή ἀλλαγή της ἦταν ἡ συνειδητοποίηση τοῦ μάταιου τῆς ζωῆς, ὅταν στά χέρια της ἡ μητέρα της ἄφησε τήν τελευταία της πνοή. Ἡ ἴδια ὁμολογεῖ: «Ἡ ἡμέρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ μας, ἡ ἡμέρα τῆς ἐσωτερικῆς μου κρίσης, ἦταν ἡ ἡμέρα πού ἔκοψε καί τόν τελευταῖο δεσμό πού μ’ ἔδενε στήν κανονική, ὑλική ζωή σ’ αὐτήν τή Γῆ. Εἶχα πεθάνει. Ἤμουν πιά νεκρή γιά τόν Κόσμο. Τό μοναδικό ἑπόμενο βῆμα πού ἀνοιγόταν μπροστά μου ἦταν τό ἀποφασιστικό βῆμα μιᾶς προσπάθειας, τό Ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς καί τό Ἀκολούθει μοι!» (βλ. Ἡ ἀσκητική τῆς ἀγάπης).
Ἔκτοτε ἡ ἀκολουθία τοῦ Κυρίου γίνεται τό μοναδικό ἐνδιαφέρον στοιχεῖο τῆς ζωῆς της. Ἡ προτεραιότητα τῆς ἀγάπης της πρός Αὐτόν καθίσταται ἡ μόνιμη ἐπιλογή της, ἔχοντας βεβαίως τήν ἐπίγνωση ὅτι ἡ ἀγάπη αὐτή διέρχεται μέσα ἀπό τίς συμπληγάδες τοῦ ἀκόμη ἐνεργοῦ ἐγωϊστικοῦ ἑαυτοῦ καί τῆς πλανεμένης πεποίθησης στήν «ἀσφάλεια» τῶν ὑλικῶν αἰσθήσεων. Τό νά ἀφήνεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτό ἦταν ἡ κλήση καί ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου, ἦταν καί τό ἀγώνισμα πού δοκίμαζε τήν πίστη της. Σταδιακά, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, «ἔβλεπε» τήν παρουσία Του στή ζωή της, αἰσθανόταν ἐνεργά τήν Πρόνοιά Του μέσα καί ἀπό τήν ἐπενέργεια τοῦ ἁγίου ἀγγέλου της. «Στήν ἀρχή - ἐξομολογεῖται καί πάλι ἡ ἴδια – πρίν νά βρῶ τόν τρόπο, πολλές φορές ἔβαζα σέ δοκιμή τήν πίστη μου. Ἔλεγα: “Ἄν τολμήσω νά κάνω αὐτό, ὁ Θεός θά μέ σώσει;” Ἔβλεπα ὥς ποῦ ἔφθανε τό ἄφημα. Καί τόση πολλή βεβαιότητα μοῦ ἔδινε αὐτό τό γύμνασμα, ἀφήνοντας τόν ἑαυτό μου στά Χέρια Του, πού ὕστερα πιά, μέ βεβαιότητα πήγαινα… Ὅπως κι ὥς σήμερα. Ἡ προεργασία ὅμως ἦταν ἡ Παραβολή τοῦ Πλουσίου Νεανία πού ἦρθε καί ρώτησε τόν Χριστό “τί νά κάνω”; κι Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: “Ὕπαγε, πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί ἀκολούθει μοι”… Αὐτό μέ “κυνηγοῦσε” ὅπου πήγαινα. Στό τέλος εἶπα: “Καλά λοιπόν… Θά κερδίζω καί δέν θά κάνω ἀπόθεμα καθόλου” καί δέν ἔβαλα ποτέ χρήματα σέ Τράπεζα» (Ἡ ἀσκητική).
Σημειώνει κι ἡ Γερόντισσα Φιλοθέη τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου τῆς Παναγίας τῶν Βρυούλων στό νέο βιβλίο της γιά τή Γερόντισσα Γαβριηλία («Ἡ Γερόντισσα τῆς Χαρᾶς»): «Ἀφέθηκε στά χέρια τοῦ Θεοῦ σάν τό φυλλαράκι πού τό πάει ὁ ἄνεμος ὅπου θέλει, σάν τήν πλαστελίνη, γιά νά τῆς δώσει ὁ Θεός ὅ,τι σχῆμα ἤθελε. Ἐπανέλαβε σάν τήν Παναγία τό “γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου”. Καί ἀπ’ ὅπου καί ἄν πέρασε, ἄφησε πίσω της τά σημάδια τῆς παρουσίας Ἐκείνου πού τήν ἔστελνε, Ἐκείνου πού τήν ταξίδευε στήν ἀγκαλιά Του. Ἀπό τή στιγμή πού εἶπε τό πρῶτο “ναί” στό κάλεσμα τοῦ Κυρίου, πού τῆς μίλησε πολύ προσωπικά, παραμονή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τοῦ 1954, μόλις κοιμήθηκε ἡ μητέρα της, ἀκολούθησε κατά γράμμα τό Εὐαγγέλιο».

2. «Ὅλα εἶναι στό πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ».

Ἡ βαθειά πεποίθηση τῆς Γερόντισσας ὅτι «ὅλα εἶναι στό πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ» ἀποτελεῖ τήν ἐπακριβή συνέχεια τῆς πίστεως ὅλων τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ὑπάρχει ἅγιος πού νά μήν ἐπισημαίνουμε στή ζωή του τήν ἀκλόνητη πίστη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τήν προσωπική αἴσθηση αὐτοῦ πού ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι «καί αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί», ὅτι «εἰ τόν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καί αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεός οὕτως ἀμφιέννυσι, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;». Τό ἴδιο μέ ἰδιαίτερη ἔνταση βλέπουμε καί στή Γερόντισσα Γαβριηλία. Δέν κλονιζόταν μέ ὀλιγοπιστίες καί ἐρωτηματικά· εἶχε πιστέψει καί εἶχε βεβαιωθεῖ καρδιακά ὅτι δέν ὑπάρχει κάτι ἔξω ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ προσωπικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ πού ἐνδιαφέρεται κατά μοναδικό τρόπο γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, καί μάλιστα γιά ἐκεῖνον πού ἐλεύθερα ἔχει ἀνταποκριθεῖ στήν ἀγάπη Του. «Αὐτό πού συνέχεια τόνιζε ἡ γερόντισσα – επισημαίνει καί πάλι ἡ ἡγουμένη Φιλοθέη στο παραπάνω ἀναφερθέν βιβλίο της - εἶναι ὅτι χρειαζόμαστε πίστη. Τά πάντα νά τά ἀναθέτουμε σέ Ἐκεῖνον μέ ἐμπιστοσύνη ὅτι θά κάνει τό καλύτερο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γιά ὅ,τι τῆς συνέβαινε ἔλεγε: “Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει” ἤ “δέν ἔπρεπε νά γίνει”». Τά ἴδια τά λόγια της εἶναι ἐκπληκτικά στήν ἁπλότητά τους ἐπί τοῦ προκειμένου: «Ἀρρώστησα; Ὡραῖα. Ἦταν μέσα στό Σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή ζωή μου, μιά Δοκιμασία, θά περάσει… Ἔχασα ἕνα ἀγαπημένο μου πρόσωπο; Ἦρθε ἡ ὥρα του νά πάει νά συναντήσει τήν Ἄλλη Ζωή κι ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει… Ὅ,τι καί νά γίνει, λέω: “Ἔτσι ἔπρεπε νά γίνει”. Τέλειωσε!» (Ἡ ἀσκητική). Γι’ αὐτό καί μποροῦσε νά «διδάσκει» ὅ,τι ἐπιλέξαμε ὡς βασικό ἀπόσπασμα: «Ἔλεγα καί λέω: “Πάω ἀπό τό καλό στό καλύτερο”. Κι ἄς εἶναι καί στό χειρότερο καί στό πιό δύσκολο σωματικά, ἀλλά πάντοτε μέ χαρά. Γιατί ἤξερα ὅτι εἶναι στό Πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό, παιδί μου, νά τό κάνεις ὅλον τόν καιρό. Ὅπου κι ἄν βρίσκεσαι. Ὅποιος κι ἄν σέ περιτριγυρίζει. Ὅποιος κι ἄν σέ προσβάλλει ἤ σέ στενοχωρεῖ. Ὅποιος κι ἄν σέ ἀγαπᾶ. ΟΛΑ ὅσα γίνονται εἶναι στό Πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ». Συνήθιζε μάλιστα νά λέει ὅτι ἡ πλήρης κατανόηση τοῦ προγράμματος τοῦ Θεοῦ γιά τόν καθένα μας θά ἔλθει ὅταν θά φύγουμε ἀπό τή ζωή αὐτή. Τότε θά δοῦμε ὄχι τά ξέφτια πού φαίνονται ἀπό τίς ἀναποδιές τῆς ζωῆς, ἀλλά τόν ζωγραφικό πίνακα πού ὁ Θεός ζωγράφιζε πάνω στή ζωή μας. Ὅτι τά λόγια αὐτά τῆς Γερόντισσας παραπέμπουν καί σέ ὅ,τι τονίζει καί ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», εἶναι περιττό καί νά ἀναφέρουμε. («Πάω ἀπό τό καλό στό καλύτερο. Κι ἄς εἶναι καί στό χειρότερο καί στό πιό δύσκολο σωματικά»).

3. «Γι’ αὐτό θά τ’ ἀγαπᾶς…»

Ἡ Γερόντισσα ὅμως ἐπιτείνει καί αὐξάνει ἁγιογραφικά, πατερικά καί ἐμπειρικά τήν ἀπόλυτη ἐναπόθεση τῶν πάντων στόν Θεό. Γιατί λέει πώς ὄχι μόνο ἀπαιτεῖται ἡ πίστη ὅτι «ὅλα εἶναι στό πρόγραμμα τοῦ Θεοῦ», ἀλλά ὅτι θά πρέπει καί νά τά ἀγαπᾶμε. Κι εἶναι νομίζουμε κάτι στό ὁποῖο χωλαίνουμε οἱ περισσότεροι χριστιανοί. Τί θέλουμε νά ποῦμε; Μπορεῖ νά φτάνουμε πολλοί χριστιανοί στήν ἀποδοχή ὅτι οἱ δοκιμασίες καί οἱ θλίψεις στή ζωή μας εἶναι μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αὐτό συχνά δέν μᾶς παρηγορεῖ, δέν μᾶς «ἀναπαύει», μᾶς δημιουργεῖ μία αἴσθηση ἀδικίας γιά τή «χριστιανοσύνη» μας, μᾶς φέρνει σέ μία «ἀμυντική» στάση ἔναντι τοῦ Θεοῦ μας(!), ὁπότε ἀποκαλύπτονται τά «ἐξογκώματα» τῆς πίστης μας καί ἡ ὑποκρυπτόμενη τελικῶς ὀλιγοπιστία μας – ἡ πίστη μας μένει στό «νοησιαρχικό» μόνο ἐπίπεδό της.
Ἡ Γαβριηλία ἐδῶ, μέ τήν προσθήκη «γι’ αὐτό θά τ’ ἀγαπᾶς», συμπληρώνει τό κενό· γιατί μᾶς ὠθεῖ πράγματι στήν ὁλοκλήρωση τοῦ γεγονότος τῆς πίστης: νά διαπιστώνω τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί νά κινοῦμαι μέ ὁρμή ἀγάπης πρός Αὐτόν· νά ἀγκαλιάζω ἐν ἀγάπῃ ὅ,τι εἶναι δική Του ἐνέργεια, ἔστω καί ὀδυνηρή γιά τή ζωή μου! Δέν θά ἤμασταν σέ ἀστοχία ἄν λέγαμε ὅτι πρόκειται γιά ὅ,τι συνέβη στήν Παναγία μας μέ τόν Εὐαγγελισμό της: καλεῖται νά γίνει μάρτυρας μένοντας ἔγκυος, τήν ἐποχή ἐκείνη, ἀνύπαντρη, ἀλλά προσανατολίζοντας τή διάθεση τῆς καρδιᾶς της ἐν ἀγάπῃ πρός αὐτό πού συνιστοῦσε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά Σου». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν λέει ὅτι ἡ πίστη τότε ἀποκτᾶ τή ζωντάνια της, ὅταν συνοδεύεται καί μέ τήν ἀγάπη; Χωρίς τήν ἀγάπη, πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, «νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν». «Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη».

4. «Πάντοτε μέ χαρά».

Κι ἀκόμη: ἄν ἡ Γερόντισσα ὑπενθυμίζει τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἀληθινῆς πίστης μέ τήν ἀγάπη, παράλληλα ἐπισημαίνει καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης πού εἶναι ἀκριβῶς ἡ χαρά. Μέ ἄλλα λόγια τότε ἔχουμε ὀρθή πίστη, ὅταν αὐτή φανερώνεται μέ τήν ἀγάπη· καί τότε διαπιστώνουμε τήν ἀλήθεια τῆς ἀγάπης, ὅταν φύει αὐτή τό ἄνθος τῆς χαρᾶς! «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά…» (ἀπ. Παῦλος). Πόσα ἐρωτηματικά θά ἔπρεπε πράγματι νά βάλουμε στήν «ἁγιοσύνη» καί τή «χριστιανικότητά» μας; Γιατί ἔχουμε καταντήσει οἱ χριστιανοί νά εἴμαστε οἱ πιό θλιβεροί ἴσως ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους - ἡ μελαγχολία καί ἡ κατήφεια ἔχουν σφραγίσει τίς ζωές μας. Καί δέν ἐννοοῦμε βεβαίως τήν αὐτονόητη «κατήφεια» καί θλίψη πού παρουσιάζεται στίς ἀπαρχές τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τότε πού ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν παθῶν ὄντως δημιουργεῖ μία «εὐερεθιστότητα» πού λέει καί ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ, ἀλλά τήν κατήφεια καί τή μιζέρια τῶν χριστιανῶν, πού εἶναι ἀπότοκα τοῦ διχασμοῦ τῆς ζωῆς τους: χριστιανοί μόνο στήν ταυτότητα χωρίς θετική ἐπίδραση τοῦ Χριστοῦ στήν καθημερινότητά τους· ἤ χριστιανοί μόνο τίς Κυριακές καί σέ μερικές τυπικές ἐκφράσεις τῆς πίστεως, χωρίς ἴχνος ἀγάπης σέ ὅ,τι χαρακτηρίζει τίς προσωπικές καί ἀνθρώπινες σχέσεις τους.
Ἡ Γερόντισσα λοιπόν μιλώντας ἐμπειρικά λέει αὐτό πού διαπερνᾶ τήν ἀληθινή πίστη: ἐναποθέτεις τή ζωή σου στόν Θεό, ἀγαπᾶς τούς πάντες καί τά πάντα λόγω τοῦ Χριστοῦ, ἔστω κι ἄν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐνάντιοί σου, καί «εἰσπράττεις» τήν ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ σου, ὁ Ὁποῖος μέσα στίς ὀδύνες σου σοῦ δημιουργεῖ κυματισμούς καί παφλασμούς χαρμόσυνους. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Γερόντισσα Φιλοθέη τῆς Παναγίας τῶν Βρυούλων τό βιβλίο της γιά τή Γερόντισσα Γαβριηλία τό ἐπέγραψε «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαρᾶς». Καί σημειώνει ἐπ’ αὐτοῦ: «Ἡ γερόντισσα εἶχε τόσα ἀποθέματα πίστης καί ἀγάπης πρός τόν Χριστό μας πού ἡ χαρά ἀνέβλυζε ἀπό μέσα της. Στόν πατέρα Μ. ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος εἶχε πεῖ κάποτε: “Δέν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος πού θά μέ λυπήσει”. Αὐτή ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη καί ἡ διαρκής χαρά τήν ὁποία ἐξέπεμπε ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς αἴσθησης τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι καί νά τῆς ἔλεγες σοῦ ἔδινε τήν ἴδια συνταγή: “Ὅταν ἔχεις στενοχώρια, νά γράφεις ἄπειρες σελίδες μέ τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἤ τό “Κύριε Ἐλέησον”. Νά διαβάζεις τό Εὐαγγέλιο κάθε μέρα. Καί ὅταν θέλεις νά ἔχεις πιό πολλή χάρη, νά διαβάζεις τίς ἐπιστολές”. Ἄν πάλι πήγαινες ὅλο μιζέρια καί θρῆνο καί τῆς ἔλεγες ὅτι ἔχεις στήν ψυχή σου θλίψη, τότε σοῦ ἔδινε μιά ἄλλη πρόταση ζωῆς: “Ἄν θές νά πάψεις νά ἔχεις θλίψη, θά πρέπει νά πάψεις νά ἀσχολεῖσαι μέ τόν ἑαυτό σου. Θά πρέπει νά γίνεσαι ὁ ἄλλος, καί νά ἔχεις ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Πρῶτον πίστη, δεύτερον πίστη, τρίτον πίστη”».



Κι ἄλλοτε ἔλεγε: «Ὁ Χριστός εἶπε: Τήν Εἰρήνη τή δική Μου σᾶς δίνω, ὄχι ὅπως ὁ Κόσμος. Καί παραπέρα λέει: Τή Χαρά τή δική Μου σᾶς δίνω, ὄχι ὅπως ὁ Κόσμος. Δηλαδή αὐτή ἡ Χαρά, εἶναι ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἀπό μέσα μας ἀναβλύζει. Δέν περιμένουμε ὁ ἄλλος νά μᾶς κάνει χαρούμενους, γιατί πρῶτα ὁ Χριστός μᾶς κάνει… Εἶμαι χαρούμενη, γιατί ἀγαπῶ μέ ὅλη μου τήν καρδιά αὐτούς πού βλέπω. Ἑνώνω τή ζωή τους μέ τή ζωή μου καί συγχρόνως ὅμως σκέφτομαι ὅτι ἄν ἐγώ, ἕνας θνητός καί ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπορῶ τόσο πολύ νά τούς ἀγαπήσω, πόσο μᾶλλον τούς ἀγαπᾶ ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος μάλιστα καί τούς ἔπλασε καί εἶναι καί παιδιά Του… Ὅταν φτάσουμε νά σκεπτόμαστε ἔτσι, μόνο τόν ἀδελφό κι ὄχι τόν ἑαυτό μας, ἡ Χαρά εἶναι μόνιμη. Τότε, τό Πρόσωπο τοῦ ἄλλου, ἐμεῖς τό ἀντικατοπτρίζουμε. Ἅμα γίνουμε ἐμεῖς ὁ καθρέφτης πού βλέπει ὁ Ἄλλος τό Πρόσωπό του κι αὐτός ὁ καθρέφτης εἶναι χαρούμενος, δέν μπορεῖ παρά νά δεῖ κι αὐτός κάτι… Ὅταν παραδοθεῖτε ἀπόλυτα στή Δύναμη καί τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, θά καταλάβετε ὅτι ὅλα γίνονται ἤ ἐπειδή ὁ Θεός τά θέλει, ἤ ἐπειδή ὁ Θεός τά παραχωρεῖ. Δέν ὑπάρχει τρίτο. Λοιπόν, ἀφοῦ τά θέλει, τά δέχομαι μέ ὅλη μου τήν καρδιά. Κι ἀφοῦ τά παραχωρεῖ, πάλι θά τα δεχθῶ μέ τήν ἴδια χαρά γιατί ἔχει τόν λόγο Του, εἶναι μία ἐκπαίδευσις… Καί δέν θά τολμήσεις ποτέ νά πεῖς τό “γιατί;”. ΠΟΤΕ. Γιατί ὅποιος λέει “γιατί”, γράφει μέ κεφαλαῖα γράμματα τήν λέξη ΕΓΩ. Κι ὅπου ὑπάρχει τό Ἐγώ, προκοπή δέν ὑπάρχει. Οὔτε ἐλπίδα» (Ἡ ἀσκητική).