31 απορίες που έχουν συνήθως οι Χριστιανοί

                



Πριν κοινωνήσουμε πλένουμε τα δόντια μας; – Τι πρέπει να κάνουμε μόλις κοινωνήσουμε; – Πότε πλένουμε τα δόντια μας μετά την πρωινή Θεία Μετάληψη; – Τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα, όταν έχει έμμηνο ρύση; – Μπαίνοντας στον Ι. Ναό προσκυνούμε τις εικόνες του Τέμπλου; κ.α


Στην Εκκλησία, αλλά και εκτός αυτής, ορισμένοι ενεργούν απρόσεκτα, εξεζητημένα ή και λανθασμένα. Στο σπίτι μας κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά δεν ενοχλούμε κανένα. Στους Ιερούς Ναούς όμως δεν πρέπει να δημιουργούμε σύγχυση ή να διασπούμε αδιάκριτα την προσοχή του εκκλησιάσματος.

Μπορούμε λοιπόν να προσέχουμε, να αποφεύγουμε τα λάθη και να προλαμβάνουμε την ανευλάβεια ή το σκανδαλισμό. Όταν θεάρεστα ενεργούμε και εμείς ωφελούμαστε και ο Θεός δοξάζεται εξαιτίας μας.

Οι ερωταποκρίσεις που ακολουθούν έχουν εγκριθεί από αρμοδιότερα εμού πρόσωπα και αποσκοπούν στο ανωτέρω διπλό αποτέλεσμα.

Ερώτηση: Όταν πρόκειται να κοινωνήσουμε σε αγρυπνία (από 9 μ.μ. μέχρι 1 π.μ.), μέχρι πότε μπορούμε να φάμε;

Απάντηση: Το μεσημέρι (μετά την εργασία μας) τρώμε ό,τι προβλέπεται, ενώ μέχρι τις 6 μπορούμε να πάρουμε κάτι ελαφρό, οπωσδήποτε αλάδωτο.

Ε: Πριν κοινωνήσουμε πλένουμε τα δόντια μας;


Α: Ναι, μπορούμε, εφ’ όσον δεν καταπίνουμε νερό. Είναι πράξη καθαριότητας – σεβασμού προς τη Θ. Κοινωνία.

Ε: Πως πρέπει να πιάνουμε το μάκτρο (το κόκκινο πανί), όταν κοινωνούμε;

Α: Το κρατάμε με τα δυό μας χέρια, τεντωμένο κάτω από το πηγούνι μας, ώστε, αν τυχόν πέσει η Θεία Κοινωνία, να πέσει πάνω σ’ αυτό.

Ε: Τι πρέπει να κάνουμε μόλις κοινωνήσουμε;

Α: Δε φιλάμε το Άγιο Ποτήριο, δε μιλάμε, για να μην τυχόν πεταχτεί από το στόμα μας Μαργαρίτης (ψίχουλο από τη Θ.Κ.), τρώμε αμέσως Αντίδωρο και ξεπλένουμε το στόμα μας με αγιασμό (εάν έχει στο Ναό). Δε χρειάζεται να προσκυνάμε εικόνες ή και άγιοα λείψανα. Εάν μας έλθει βήχας, βήχουμε με κλειστό το στόμα, ή σε χαρτομάντηλο, το οποίο καίμε. Δε φτύνουμε.

Ε: Πότε πλένουμε τα δόντια μας μετά την πρωινή Θεία Μετάληψη;

Α: Την επομένη το πρωί λόγω σεβασμού προς το μέγα γεγονός και από ευλάβεια.

Ε: Τι κάνουμε, όταν η Θεία Κοινωνία πέσει στα ρούχα μας;

Α: Ό,τι έχει έλθει σε επαφή με τη Θεία Κοινωνία πρώτα το γλείφουμε, μετά το κόβουμε και το καίμε. Τη στάχτη τη ρίχνουμε σε ποτάμι, στη θάλασσα, σε χωνευτήρι Ι. Ναού η και σε μέρος που δεν πατιέται.


Ε. Τι κάνουμε, όταν μετά τη Θεία Μετάληψη κάνουμε εμετό;

Α: Προσπαθούμε να το μαζέψουμε και να το ρίξουμε σε κατάλληλους χώρους. Ό,τι απομένει, ρίχνουμε οινόπνευμα και το καίμε. Επίσης, το εξομολογούμαστε, όταν πάμε στον Πνευματικό μας.

Ε: Μετά τη Θ. Μετάληψη τι κάνουμε, εάν ματώσουμε ή βγουν σάλια;

Α: Τα μαζεύουμε με ένα χαρτομάντηλο, το οποίο καίμε τελικά, προσέχοντας να μην πάνε στα ρούχα.

Ε: Τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα, όταν έχει έμμηνο ρύση;

Α: Δε συμμετέχει σε Μυστήρια της Εκκλησίας. Μπορεί όμως να τα παρακολουθεί. Επειδή η ακαθαρσία είναι φυσική και ακούσια, μπορεί κατ’ οικονομία να παίρνει αντίδωρο, να προσκυνά τις εικόνες, να λαμβάνει αγιασμό, να προσκυνά, εκτάκτως, Άγια λείψανα.

Ε: Τι συνέπειες έχει, όταν κάποιος διατηρεί προγαμιαίες σχέσεις;

Α: Δεν επιτρέπεται να κοινωνεί και συμβουλεύεται κάποιον διακριτικό Πνευματικό. Προς ενημέρωση, βλέπε Α΄ προς Κορινθίους, (στ΄, 9-20).

Ε: Τι ισχύει για το Μεγάλο Αγιασμό των Φώτων;

Α: Και οι δύο αγιασμοί (παραμονής και Φώτων) είναι μεγάλοι αγιασμοί και δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Ούτε στην ουσία, ούτε στη χρήση. Αυτό φαίνεται στη σχετική ακολουθία τους. Τους πίνουμε με πίστη προς αγιασμό μας, για θεραπεία ψυχών και σωμάτων, αλλά και ραντίζουμε μ’ αυτόν σπίτια, χωράφια, ζωντανά, κήπους, οχήματα κ.λπ. Πρώτα κοινωνούμε, μετά πίνουμε Μεγ. Αγιασμό και μετά τρώμε αντίδωρο.

Ε: Ποια η σχέση μεταξύ Αγιασμού και Αντίδωρου;

Α: Πρώτα πίνουμε μεγάλο Αγιασμό και μετά τρώμε Αντίδωρο. Αντίθετα, πρώτα τρώμε Αντίδωρο και μετά πίνουμε το μικρό Αγιασμό.

Ε: Το πρωί τρώμε πριν πάμε στην Εκκλησία;

Α: Δεν τρώμε, δεν πίνουμε καφέ ούτε νερό και δεν καπνίζουμε πριν εκκλησιαστούμε. Ιδίως πριν κοινωνήσουμε, αλλά και όταν θελήσουμε να φάμε αντίδωρο.

Ε: Τι ώρα πρέπει να πηγαίνουμε στην Εκκλησία;

Α: Από την αρχή, στον Εξάψαλμο. Την Κυριακή, το αργότερο πριν το Ευαγγέλιο του Όρθρου, για να προσκυνούμε τον αναστάντα Χριστό. Ο Όρθρος δεν τελείται για τα στασίδια!


Ε: Μπαίνοντας στον Ι. Ναό προσκυνούμε τις εικόνες του Τέμπλου;

Α: Ναι, εάν δεν έχει αρχίσει η Ακολουθία, ή μετά το τέλος της. Κατά τη διάρκεια των Ακολουθιών η προσκύνηση μοιάζει με … επίδειξη και δημιουργείται αταξία, με συνέπεια την απόσπαση της προσοχής του εκκλησιάσματος.

Ε: Πως παρακολουθούμε τον Εξάψαλμο;

Α: Ακίνητοι, σιωπηλοί, όρθιοι και δεν κάνουμε κατά τη διάρκειά του το σταυρό μας (ούτε στο μέσον που λέγεται το «Δόξα Πατρί…»). Εάν φθάσουμε στο Ναό την ώρα που διαβάζεται, αναμένουμε το τέλος του Εξάψαλμου στην είσοδο του κυρίως Ναού.

Ε: Τι κάνουμε, όταν ο Ιερέας μας θυμιάζει;

Α: Μετά το θυμιάτισμα των Αγίων εικόνων θυμιάζει ο Ιερέας και εμάς τιμητικά ως εικόνες του Θεού. Γι’ αυτό κάνουμε υπόκλιση ευχαριστώντας. Μετά παρακολουθούμε τα ψαλλόμενα και όχι τον θυμιάζοντα Ιερέα.

Ε: Πότε κάνουμε το σταυρό μας;

Α: Εκτός του Ναού υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις. Όταν περνάμε έξω από Ι. Ναούς, όταν τρώμε, όταν ξεκινάμε το ταξίδι, ή φθάνουμε στον προορισμό μας, όταν κινδυνεύουμε κλπ. Εντός του Ναού σε κάθε Τριαδική εκφώνηση, στις εκφωνήσεις της Παναγίας, όταν ακούγεται στα τροπάρια το όνομα του τιμωμένου αγίου, στον Τρισάγιο ύμνο, στην «Τιμιωτέραν…» (όταν φθάνουμε στο «την όντως Θεοτόκον…» για να τονίζεται ότι γέννησε Θεό), στην αρχή και στο τέλος των Ακολουθιών κ.λπ.

Ε: Πότε δεν κάνουμε το σταυρό μας;

Α: Κατά τη διάρκεια του Εξάψαλμου, όταν ο Ιερέας μας θυμιάζει, όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου και όταν λαμβάνουμε αντίδωρο από το χέρι του.

Ε: Πότε πρέπει να είμαστε όρθιοι εντός του Ναού;

Α: Σε πολλές περιπτώσεις του Εσπερινού, Όρθρου και Θ. Λειτουργίας. (Βλέπε προηγούμενη υποσημείωση).

Ε: Πότε κατερχόμαστε από τα στασίδια του Ναού;

Α: Στην «Τιμιωτέραν», στη Μεγάλη Είσοδο, στα «Σα εκ των σων…» (και όταν δε γονατίζουμε κάνουμε βαθιά υπόκλιση), στο «Πρόσχωμεν. Τα άγια τοις αγίοις», στο «Μετά φόβου…» μέχρις ότου τελειώσει η Θ. Κοινωνία των πιστών και πει ο Λειτουργός «Πάντοτε νυν και αει…» και στις Απολύσεις των Ακολουθιών.

Ε: Πότε κάνουμε μεγάλες μετάνοιες (μετά σταυρού) στους Ναούς;

Α: Στο τέλος των Παρακλήσεων (στο «Πάντων προστατεύεις, Αγαθή» κ.λπ. και στα 4 Εξαποστειλάρια του 15αύγουστου), στην ευχή του Οσίου Εφραίμ τη Μ. Τεσσαρακοστή (τρεις συν μία), στη μεγάλη Είσοδο των Προηγιασμένων Θ. Λειτουργιών (μένοντας κάτω μέχρι το πέρας της), πριν προσκυνήσουμε Άγια λείψανα (τις κάνουμε ενωρίτερα για να μη γίνεται καθυστέρηση).

Ε: Τι κάνουμε, όταν ο ιερέας μας ευλογεί, π.χ. «Ειρήνη πάσι»;

Α: Εγκαίρως εγειρόμαστε (εάν καθόμαστε) και υποκλινόμαστε, ευχαριστώντας για την ευλογία που μας προσφέρει.

Ε: Τι κάνουμε, όταν ο Λειτουργός εκφωνεί: «Τας κεφαλάς ημών τω Κυρίω κλίνωμεν»;

Α: Σκύβουμε τα κεφάλια μας για λίγο η μέχρις ότου τελειώσει η ευχή.

Ε: Πως χαιρετούμε έναν ιερωμένο;

Α: Ανάλογα προς το βαθμό του λέμε: Την ευχή σας, Σεβασμιώτατε, Γέροντα, Πάτερ ή Ευλογείτε, Σεβασμιώτατε…

Ε: Πώς τηλεφωνούμε σ’ έναν ιερέα;

Α: Όταν σηκώνει το τηλέφωνο: α) Εάν γνωρίσουμε τη φωνή του λέμε: «Την ευχή σας (ή ευλογείτε) Πάτερ είμαι ο τάδε» (ο καλών οφείλει να δηλώσει την ταυτότητά του) και τον ρωτάμε, εάν μπορούμε να τον απασχολήσουμε με το θέμα μας. Β) Εάν δε γνωρίζουμε τη φωνή του, δηλώνουμε την ταυτότητά μας και λέμε ότι ζητάμε π.χ. τον π. Δημήτριο. Μετά συνεχίζουμε όπως προηγουμένως.

Ε: Τι κάνουμε, όταν αντιληφθούμε ότι διέρχεται Ιερέας μεταφέροντας τη Θεία Κοινωνία;

Α: Παραμερίζουμε με σεβασμό και τουλάχιστον υποκλινόμαστε, κάνοντας το σταυρό μας.

Ε: Τι κάνουμε, όταν περνά κηδεία;

Α: Όταν φθάσει η νεκροφόρα μπροστά μας, κάνουμε το σταυρό μας λέγοντας: «Ο Θεός να τον αναπαύσει». Εάν βρισκόμαστε σε όχημα, εξερχόμαστε.

Ε: Τι κάνουμε το μουχλιασμένο αντίδωρο, τα κόλλυβα που δεν τρώγονται, τον παλιό αγιασμό που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, τα βαΐα, τα καρυδόφυλλα που παίρνουμε από τους ναούς (Βαΐων και Αγίου Πνεύματος) όταν ξεραθούν;

Α: Τα παραχώνουμε ή τα ρίχνουμε σε χώρο που δεν πατιέται ή τα καίμε.

Ε: Τι είναι η «αγία ζέση»; Χρησιμοποιείται από λαϊκούς;

Α: Δεν υπάρχει τέτοιος όρος. Υπάρχει το Ζέον (ένα μικρό δοχείο) με το οποίο μεταφέρεται το καυτό νερό στο Άγιο Ποτήριο, για να θερμάνει τα Τίμια Δώρα μετά τον καθαγιασμό τους. Εάν υπονοείται το νερό που απομένει στο Ζέον μετά τη χρήση του, αυτό καταναλίσκεται από το Λειτουργό κατά την «κατάλυση» στην Αγία Πρόθεση, ενώ ό,τι ακόμη, ενδεχομένως, απομείνει, ρίπτεται στο χωνευτήρι. Ό,τι, επομένως, λέγεται «αγία ζέση» ή τυχόν ζητείται, μάλλον πρόκειται για λαϊκή παρερμηνεία και ζήλον «ου κατ’ επίγνωσιν».

Ε: Την Αρτοκλασία την τρώμε και το Αγίασμα που τρέχει από διάφορες πηγές το πίνουμε νηστικοί;

Α: Όχι.

Πως μπαίνουμε στον Ιερό Ναό

      


Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό[1] πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία.

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.


α. Άναμμα του κερι

Εισερχόμενοι στο Ναό κάνουμε το σταυρό μας με μικρή υπόκλιση λέγοντας μυστικώς: «Εισελεύσομαι εις τον οίκον Σου, προσκυ­νήσω προς Ναόν "Αγιόν Σου εν φόβω Σου» (Ψαλ. Έ, 8). Κατευθυνόμαστε, (εάν θέ­λουμε), στο παγκάρι και παίρνουμε 1 ή 2 κεριά (η συνήθεια να ανάβουμε πολ­λά κεριά είναι λανθασμένη νοοτροπία και δημιουργεί προ­βλήματα). Ένα προς τιμή τού Χρίστου, της Παναγίας και των Αγίων Του και ένα για τη σωτηρία των ψυχών των δικών μας ζώντων και τεθνεώτων (ή ένα για όλα).

Έτσι θα χωρεί το μανουάλι τα κεριά όλων, θα καίο­νται περισσότερη ώρα και δεν θα μπαίνει σε πειρασμό ο Νεωκόρος να τα μαζεύει γρήγορα (για... απόκερα!) πριν καούν. Και όταν το ανάβουμε με πολλή ευλάβεια, προσευχόμενοι μπορούμε να λέμε: «Χριστέ μου, Συ είσαι το Φως τού κόσμου. Βοήθησέ με ώστε και η ζωή μου να λιώνει από αγάπη προς τον πλησίον μου και να φωτίζει σαν το τα­πεινό φως αυτού του κεριού»[2].


β. Προσκύνηση των Αγίων Εικόνων

Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε στα προσκυνητάρια, κάνουμε μία η τρεις μικρές μετάνοιες με σταυρό, (εάν έχει κόσμο τις μετάνοιες τις κάνουμε ενωρίτερα πριν έρθει η σειρά μας για να μην καθυστερούμε τους άλλους) και ασπαζόμαστε τις Άγιες εικόνες (ή τα Άγια λείψανα). Συγχρόνως λέμε την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», ή «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», ή «Άγιε τού Θεού (τάδε), πρέσβευε υπέρ ημών» ή και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας. Ακολούθως οπισθοχωρούμε από τα πλάγια, χωρίς να στρέφουμε τα νώτα μας προς τα Άγια και χωρίς να δημιουργούμε πρόβλημα στους επόμενους που και αυτοί θα προσκυνήσουν.



γ. Η αμφίεση

Δεν εισερχόμεθα στους Ναούς με οποιαδήποτε αμφίεση, ή με την αμφίεση της ώρας εκείνης που βρεθήκαμε μπροστά στο Ναό[3]. Η ακατάλληλη αμφίεση δεν δείχνει σεβασμό ούτε εκτίμηση, αλλά μάλλον περιφρόνηση. Εάν κάνεις δεν το νιώθει αυτό και έχει αντίθετη άποψη, πρέπει να γνωρίζει ότι την ενδυμασία δεν την καθορίζουν οι επι­σκέπτες, αλλά ο Οικοδεσπότης. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην Εκκλησία, αλλά και στην καθημερινή ζωή και πράξη. Εάν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, τι όφελος θ' αποκο­μίσουμε από τις προσευχές μας, εάν με ακατάλληλη ενδυ­μασία εισέλθουμε στο Ναό;

Ο Θεός βέβαια δεν έχει ανάγκη από τον τρόπο της αμφίεσης μας, διότι ενδιαφέρεται για την εσωτερική κατά­σταση της ψυχής μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη και πρέ­πει να παρουσιαστούμε με τρόπο που δείχνει το σεβασμό που κατά βάθος έχουμε: και προς τον ιερό χώρο και προς τον Θεό. Μπαίνουμε με οποιαδήποτε αμφίεση, (π.χ. Με κο­ντό παντελονάκι), στο γραφείο τού Υπουργού η τού Στρα­τηγού για να ζητήσουμε μετάθεση τού παιδιού μας;[4]

Μερικές μάλιστα γυναίκες εισέρχονται στους Να­ούς με παντελόνια, με εξώπλατα, αμάνικα φορέματα η σούπερ μίνι φούστες και έχουν σκοπό να κοινωνήσουν ή να εξομολογηθούν. Εφ' όσον η Εκκλησία, βάσει της Αγίας Γραφής (Δευτερονόμιον κβ', 5), δεν δέχεται αυτή την αμ­φίεση, γιατί εσύ επιμένεις στην άποψη σου και θέλεις ο Θεός να αλλάξει το Νόμο Του; Γιατί θέλεις να σκανδαλί­ζεις με την αμφίεση σου τον κόσμο; Δεν έχεις τόσες και τό­σες ενδυμασίες για τις διάφορες ώρες και εποχές του έτους; Κάνε και μία η δυο ενδυμασίες για τον Χριστό και την Παναγία! Αξίζει τον κόπο και θα έχεις και ευλογίες!

Εάν πάντως θελήσεις από εσωτερική ανάγκη να μπεις στο Ναό να προσευχηθείς με ακατάλληλη ενδυμασία, μην εισέρχεσαι μέσα στον κυρίως Ναό. Σταμάτα στον πρόναο η Νάρθηκα. Άναψε το κερί σου κάνε εκεί την προσευχή σου και ο Θεός, που βλέπει την εσωτερική σου διάθεση, το σεβασμό σου αυτό, αλλά και την ανάγκη σου, θα σε ακούσει και θ' ανταποκριθεί περισσότερο στα αιτήματά σου.

δ. Οι θόρυβοι κατά την είσοδο

Μερικές φορές τα τακούνια των υποδημάτων δημι­ουργούν θόρυβο κατά τη μετακίνηση, ιδίως σε σκληρό δά­πεδο.

Χρειάζεται λοιπόν προσοχή. Διότι εισερχόμενοι στο Ναό, μερικές φορές με κάποια αμηχανία η απρόσεκτα και συνηθισμένοι εμείς στο θόρυβο αυτό, που δεν μας κάνει εντύπωση, δημιουργούμε σοβαρό πρόβλημα στους υπόλοι­πους εκκλησιαζομένους. Εάν μάλιστα η στιγμή της εισό­δου μας συμπέσει με κάποια στιγμή που δεν ακούγονται ψαλμωδίες, (οι όποιες καλύπτουν συνήθως τους άλλους θορύβους), η είσοδος μας δεν γίνεται μόνο αισθητή, αλλά και πολύ ενοχλητική. Ομοιάζει σαν να κάνουμε επίδειξη, (προσέξτε με, μπαίνω!), ή σαν να παρελαύνουμε σε εθνική εορτή, (αλλά μέσα στην Εκκλησία!). Μη γένοιτο! Καλό είναι λοιπόν μαζί με την ενδυμασία να έχουμε και ιδιαίτε­ρα υποδήματα, αθόρυβα για τον Εκκλησιασμό μας, ή να περπατάμε προσεκτικά, αθόρυβα.

Εάν κάνει ζέστη, δεν χρησιμοποιούμε «βεντάλια»· είναι ασεβές, ενοχλητικό και δείχνει πρόσωπα με έλλειψη υπομονής και θυσίας. Δεν αναστενάζουμε, ούτε βγάζουμε άναρθρες κραυγές. Δεν σιγοψάλλουμε, (εκτός εάν αυτό έχει επιτραπεί, σύμφωνα με την αρχαία συνήθεια, η οποία όμως σήμερα δυστυχώς δεν είναι εφικτή), διότι είναι ενοχλητικό για τους διπλανούς μας. Δεν επαναλαμβάνουμε (μερικές μάλιστα φορές προτρέχοντας), τα λόγια τού ιερέα, (είναι επίδειξη ή λανθάνων εγωισμός...). Δεν κάνουμε κάθε τόσο μετάνοιες, ούτε συνεχή σταυροκοπήματα (αυτά είναι προτιμότερο να τα κάνουμε στο σπίτι μας, όπου κα­νείς δεν μας παρεξηγεί και κανένα δεν ενοχλούμε).

Όταν φέρνουμε στο Ναό τις προσφορές μας (πρό­σφορα, λάδι κλπ.) δεν κάνουμε θόρυβο, ιδιαίτερα με τις πλαστικές σακουλές, οι οποίες αναδιπλούμενες είναι (για τους άλλους) πολύ ενοχλητικές. Εάν φθάσουμε στο Ναό καθυστερημένα, είναι προτιμότερο να τα παραδίνου­με στους υπεύθυνους μετά την Ακολουθία από την αριστερή θύρα (τη βόρεια) του αγίου Βήματος, χωρίς να μπαίνουμε μέσα, είτε άνδρες, είτε γυναίκες.


ε. Η προσωπική περιποίηση

Όταν κανείς πρόκειται να μεταβεί στην Εκκλησία, προετοιμάζεται ψυχικώς αλλά και σωματικώς από πλευ­ράς εμφανίσεως. Η σπουδαιότερη προετοιμασία, φυσικά είναι η πρώτη, η ψυχική. Ακριβώς όμως γι' αυτό το λόγο πρέπει κανείς πολύ να προσέξει τη δεύτερη. Επειδή ο Χριστός θέλει να Τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά και την ψυχή και τη διάνοια, πρέπει αυτό να το επιδιώκουμε και να το ζούμε. Εάν μια νέα η μια κυρία το πρωί της Κυ­ριακής κάθεται στον καθρέπτη «ώρες ολόκληρες» περιποιούμενη το πρόσωπο και τα μαλλιά της και στη συνέ­χεια αλλάξει και ψάχνει να βρει την καταλληλότερη φορε­σιά της, αυτό δείχνει ότι ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα εμφανιστεί στον κόσμο και για το τι θα πει ο κό­σμος γι' αυτήν, παρά για τον Χριστό! Αυτή η περιποίηση αποδεικνύει ακόμη χειρότερη εσωτερική κατάσταση, εάν η Χριστιανή αυτή πρόκειται και να κοινωνήσει!

Εάν πάλι μια γυναίκα, πηγαίνοντας στην Εκκλησία την Κυριακή το πρωί, βάφεται (στα μάτια, χείλη, νύχια, πρόσωπο κλπ.), πρέπει να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έ­χουν σχέση με ό,τι ζητά ο Κύριος. Δεν πάει κανείς να προ­σκυνήσει ή να κοινωνήσει με βαμμένα χείλη. Πρέπει να σκεφτεί ότι με την πράξη της αυτή δεν γνωρίζει τι ζητά και τι κάνει, ενώ συγχρόνως λερώνει με τα βαψίματά της τις εικόνες, τη λαβίδα και το μάκτρο.


στ. Η θέση που θα σταθούμε

Μετά την προσκύνηση των Αγίων εικόνων, αθόρυβα, χωρίς να ομιλούμε, χωρίς να χαιρετούμε η πολύ χειρότερα, χωρίς ν' ασπαζόμαστε τους γνωστούς που βλέπουμε μέσα στο Ναό, πηγαίνουμε και καταλαμβάνουμε μία θέση.

Εάν έχουμε ορθό εκκλησιαστικό φρόνημα, που είναι φρόνημα ταπεινό, με συναίσθηση της αναξιότητας και αμαρτωλότητας μας, δεν ψάχνουμε να βρούμε μια θέση στην πρωτοκαθεδρία. Το ταπεινό φρόνημα μας κάνει να θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από τους άλλους και όχι να πιάσουμε μία θέση μπροστά, από τις πρώτες. Εάν την ώρα αυτή που μπαίνουμε στο Ναό συμπέσει να διαβάζεται ο Εξάψαλμος του Όρθρου ή το ευαγγέλιο, σταματάμε την κίνησή μας στην είσοδο του κυρίως Ναού. Από τη θέση αυτή παρακολουθούμε την ανάγνωση και μετά το πέρας συνεχίζουμε την κίνησή μας. Έτσι πρέπει, από σεβασμό προς τις ιερές αυτές αναγνώσεις. Αργότερα στη Μεγάλη Είσοδο, δεν γονατίζουμε, διότι τα Τίμια Δώρα δεν έχουν ακόμη καθαγιαστεί γονατίζουμε μόνο στα προηγιασμένα. Στη Θ. Κοινωνία από το «Μετά φόβου...» μέχρι το «Πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν», επειδή ο Χριστός ευρίσκεται μπροστά μας, στην Ωραία Πύλη και κοινωνούν οι πιστοί, δεν είναι σωστό να καθόμαστε. Στεκό­μαστε όρθιοι, όσοι και αν είναι οι μεταλαμβάνοντες. Ας κουραστούμε λίγο. Για το σεβασμό μας αυτό, ο Θεός θα μας ευλογήσει περισσότερο.


ξ. Προσκύνηση των αγίων εικόνων του τέμπλου

Όταν οι ιερείς πρόκειται να λειτουργήσουν παίρ­νουν «Καιρό». Δηλ. Τελούν μυστικά μία σύντομη Ακολουθία έξω από το Άγιο Βήμα, ασπαζόμενοι τις Άγιες εικό­νες του τέμπλου και κατακλείνοντας με μία ευχή ζητώντας κατά κάποιο τρόπο άδεια και ευλογία από τον Θεό, ώστε «ακατακρίτως να εκτελέσουν την αναίμακτον ιερουργίαν». Γι' αυτό μερικοί λένε ότι οι λαϊκοί δεν προσκυνούν τις εικόνες τού τέμπλου. Αυτό μπορεί να γίνει πριν την έναρξη της Ακολουθίας ή μετά το πέρας αυτής. Πρώτα ασπαζόμαστε (στα χέρια ή στα πόδια και όχι στο πρόσωπο) την αγία εικόνα τού Χριστού, (λατρευτική προσκύνηση), μετά την εικόνα της Παναγίας, (τιμητική προσκύνηση). Ασπαζόμαστε πρώτα τον Χριστό Βρέφος και μετά την Παναγία. Ακολουθεί η τιμητική προσκύνηση των αγίων, του Αγίου Ιωάννου τού Προδρόμου δεξιά, του αγίου του Ναού αριστερά. Μετά συνεχίζουμε τις υπόλοιπες εικόνες τού τέ­μπλου, (εάν υπάρχουν). Δεν τις προσκυνούμε όμως κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, διότι μοιάζει σαν να γίνεται επίδειξη ευλάβειας και την ώρα της Λατρείας είναι ενοχλητικό και διασπαστικό της προσοχής των πιστών.



η. Αναχώρηση από το Ναό

Όταν πάμε να εκκλησιαστούμε, παραμένουμε στο Ναό μέχρι το τέλος της Θ. Λειτουργίας και παίρνουμε αντίδωρο από το χέρι του ιερέα (ο οποίος προ ολίγου είχε πιάσει ολόκληρο το Σώμα τού Χριστού) και συγχρόνως με αυτή την ενέργειά μας λαμβάνουμε και την ευλογία τού Θεού και της Εκκλησίας. Δεν φεύγουμε από την Θ. Λει­τουργία ενωρίτερα από το «Δι' ευχών...» διότι είναι προσβο­λή! Ο Χριστός να θυσιάζεται προσφέροντάς μας το Σώμα και το Αίμα Του και εμείς, φεύγοντας ενωρίτερα, να στρέ­φουμε τα νώτα μας, αδιαφορώντας. Μοιάζουμε σ' αυτή την περίπτωση με τον Ιούδα, που έφυγε από το Μυστικό Δείπνο (την πρώτη Θ. Λειτουργία) ενωρίτερα, για την προ­δοσία! Εάν πάντως είναι απόλυτη ανάγκη, ας αναχωρή­σουμε, όχι την τελευταία ώρα, αλλά ενωρίτερα, τότε που κατ' οικονομία επιτρέπεται: πριν αρχίσει το Μυστήριο, δηλαδή Μετά το «Πιστεύω». Μετά το «Δι' εύχων..» και τη λήψη του αντίδωρου, σιωπηλοί εξερχόμαστε του Ί. Ναού, χωρίς να αρχίζουμε μέσα στο Ναό τους χαιρετισμούς, ασπασμούς και συζητήσεις με τους γνωστούς και συγγενείς μας. Είναι πολύ κακή συνήθεια και πρέπει να διορθώσουμε και αυτή την αταξία. Μέσα στο Ναό προ και μετά την Ακολουθία δεν συμπεριφερόμαστε όπως στα κοσμικά σαλόνια. Ο Ιε­ρός Ναός συνεχίζει να είναι οίκος Θεού και μετά τις Ακολουθίες. Εμείς είμαστε οι καλεσμένοι και έχουμε υποχρέ­ωση να σεβαστούμε τον οίκο του Οικοδεσπότη, παρ' ότι δεν ξεχνούμε ότι είναι ο οίκος τού Πατέρα μας· ο μεγαλύτε­ρος σεβασμός δε βλάπτει.


θ. Συνάντηση με Ιερέα

Όταν εισερχόμενοι στον ιερό Ναό συναντηθούμε με τον ιερέα, τον χαιρετούμε εκκλησιαστικά, (όχι κοσμικά). Κάνουμε μικρή μετάνοια (υπόκλιση) χωρίς να κάνουμε το σταυρό μας, λέγοντας «Ευλόγησον Πάτερ» η «την ευχή σας Πάτερ» (η Δέσποτα, εάν είναι επίσκοπος) η «Ευλογείτε» και φιλούμε το χέρι του. (Τα ίδια ισχύουν και σε περίπτω­ση που συναντήσουμε γνωστό μας Ιερέα στο δρόμο). Και αυτός απαντά ευλογώντας μας: «Ευλογία Κυρίου» ή «του Κυρίου» ή «ο Κύριος». Μετά το διάλογο, υποχωρώντας (οπισθοβάτως) πράττουμε και λέγουμε ό,τι και κατά την αρχική συνάντηση.


ι. Είσοδος στο Ιερό Βήμα

Κατ' αρχήν απαγορεύεται η είσοδος στο ιερό Βήμα, βάσει του 69ου κανόνα της Στ' Οικουμενικής Συνόδου για τις γυναίκες παντελώς και για τους άνδρες, εφόσον δεν έχουν άδεια η κάποια απόλυτη ανάγκη. Κατ' οικονομία γί­νεται εξαίρεση στις γυναίκες που υπηρετούν στους Ναούς, ως νεωκόροι, στις οποίες διαβάζεται ειδική ευχή.

Το ιερό Βήμα είναι τα Άγια των Αγίων, στο οποίο εισέρχονται μόνο οι ιερείς για να τελούν την αναίμακτη θυσία και τις ιερές Ακολουθίες. Στο Βυζάντιο τη διάταξη αυτή σέβονταν ακόμη και οι χρισμένοι Αυτοκράτορες και δεν εισέρχονταν στο ιερό Βήμα.

Όσοι λαϊκοί έχουν την ευλογία να διακονούν τον ιερέα, επίτροποι η μικρά παιδιά πρέπει να αναλογιστούν τη σοβαρότητα και ιερότητα του χώρου και να λάβουν υπόψη τους τις απορρέουσες από το διακόνημά τους αυτό υπο­χρεώσεις. Οι πνευματικοί νόμοι παρ' ότι δεν έχουν εντε­ταλμένους αστυνομικούς για την επίβλεψη και τήρησή τους δεν καταργούνται χωρίς συνέπειες... Δεν είναι δικαιο­λογία αυτό που λένε ή αισθάνονται πολλοί (λαϊκοί αλλά και Κληρικοί): δεν μας βλέπουν, δεν μας ακούνε. Μας βλέ­πει και μας ακούει ο Θεός! Άλλωστε η ιεροπρέπειά μας δεν πρέπει να εξαρτάται από τους άλλους, αλλά από τον τόπο στον οποίο βρισκόμαστε και από τη στάση μας προς αυτόν.

Το ότι οι εισερχόμενοι στο Ιερό Βήμα δεν φαίνονται από το Εκκλησίασμα δεν τους απαλλάσσει από τις υποχρε­ώσεις:

- της μεγαλύτερης ευλάβειας

- της σεμνότερης στάσεως

- της αποφυγής των ομιλιών

- της αποφυγής των άσκοπων κινήσεων εντός αυτού και προ πάντων και ιδίως

- τού σεβασμού της μόνιμης παρουσίας του Κυρίου μέσα στο Αρτοφόριο αλλά και ως Αμνού στην αγία Τρά­πεζα μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

Όσοι δεν είναι σε θέση και δυσκολεύονται να τηρή­σουν τ' ανωτέρω, είναι προτιμότερο να παραμένουν εκτός του ιερού, στον κυρίως Ναό, για να μην κολάζονται. Διότι είναι τελείως απαράδεκτο ο Κύριος να βρίσκεται δίπλα μας και εμείς να καθόμαστε («σαν να μη συμβαίνει τίποτε»)! Ή να αδιαφορούμε για την ιερότητα της στιγμής του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, της υψώσεως του Αμνού στα «Άγια τοις αγίοις», της ώρας της Μεταλήψεως των ιερέων κλπ.

Γιατί ανάβουμε το καντήλι μπροστά στην εικόνα

Πρώτα επειδή η πίστη μας είναι φως. Είπε ο Χριστός: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως του καντηλιού μας προειδοποιεί για το φως με το οποίο ο Χριστός φωτίζει τις ψυχές μας.

Δεύτερον, για να μας θυμίσει το φως του χαρακτήρα εκείνου του Αγίου, μπροστά στον οποίο ανάβουμε το καντήλι. Αφού οι Άγιοι έχουν ονομαστεί «υιοί φωτός».

Τρίτον, για να μας χρησιμεύει ως μομφή για τα σκοτεινά μας έργα, και τις κακές σκέψεις και τις θελήσεις, και για να μας καλέσει στην οδό του ευαγγελικού φωτός. Για να κοπιάσουμε έτσι με ζήλο να πραγματώσουμε την εντολή του Σωτήρα: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα».

Τέταρτον, για να είναι μια μικρή θυσία μας προς τον Θεό, ο οποίος θυσιάστηκε για μας. Ένα μικρούτσικο σημάδι της μεγάλης ευγνωμοσύνης και της λαμπρής αγάπης μας προς Εκείνον.

Πέμπτον, για να είναι σκιάχτρο στις κακές δυνάμεις, οι οποίες καμιά φορά μας επιτίθενται και κατά την προσευχή και αποσπούν τις σκέψεις μας στην άλλη πλευρά από τον Δημιουργό μας. 

Έκτον, για να μας παροτρύνει στην αυτοπροσπάθεια. Όπως το λάδι και το φυτίλι καίγονται στο καντήλι, υποταγμένα στη βούλησή μας, έτσι ας καίγονται και οι ψυχές μας με τη φλόγα της αγάπης.

Έβδομον, για να μας μάθει, πώς όπως το καντήλι δεν μπορεί να ανάψει χωρίς το χέρι μας έτσι ούτε και η καρδιά μας, αυτό το εσωτερικό καντήλι μας, δεν μπορεί να ανάψει χωρίς την Άγια φλόγα της Χάρης του Θεού. Από τον Θεό είναι η φλόγα που τις ανάβει.

Όγδοον, για να μας θυμίζει ότι ο Δημιουργός του κόσμου πριν απ’ όλα δημιούργησε το φως, και κατόπιν όλα τα άλλα. Έτσι πρέπει και στην αρχή της πνευματικής μας ζωής πρώτα να λάμψει μέσα μας το φως της αλήθειας του Χριστού.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η ψυχή του εφήβου είναι ένα χωράφι

Γέροντας Μύρων Σιμωνοπετρίτης

Να μην είστε αυστηροί ιδίως με τους εφήβους σας! Η ψυχή του εφήβου είναι ένα χωράφι.
Κατεβαίνουν λοιπόν όσο ο καιρός περνά, 4 ποτάμια ορμητικά σαν χείμαρροι πάνω της!
Το βιολογικό ποτάμι, το γνωστικό, το συναισθηματικό και το κοινωνικό.

Το τι κατεβάζουν αυτά τα ποτάμια στο χωράφι της ψυχής! Πόσα μπάζα, πόσα άχρηστα αντικείμενα!

Και ο γονιός τι πρέπει να κάνει; Να κάνει τα αποστραγγιστικό έργο! Με καρτερία και υπομονή το οργώνει όπως είναι!
Και να είστε σίγουροι πως αν έχει σπείρει κάποτε, το χωράφι θα γίνει καρπερό και γόνιμο!
Στα νέα τα παιδιά που έρχονται να εξομολογηθούν τους λέω να κάνουν σωστή, όσο μπορούν, διαχείριση σε τρία πράγματα: Στο χρήμα, στο χρόνο και στο συναίσθημά τους!
Αν μπορέσουν να διαχειριστούν αυτά τα τρία κατά Θεόν, τότε θα πορευτούν καλά και Θεαρέστως!

Αν όχι…

Περί Εκκλησιαστικών Επιτρόπων

Ο Αιδεσιμ. Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου είναι ο εφημέριος του Ιερού Ναού ή όπου υπάρχουν περισσότεροι του ενός, ο ορισθείς υπό του Μητροπολίτου Ιερατικώς Προϊστάμενος αυτού. Κατά τήν Ορθόδοξη Θεολογία μας ο Ιερεύς είναι εκπρόσωπος του Επισκόπου στήν Ενορία του. Σάν Πρόεδρος δέ του Εκκλ. Συμβουλίου διοικεί τήν ενορία μαζί σας, εν ονόματι πάντοτε του Επισκόπου, χωρίς τάσεις ανεξαρτητοποιήσεως καί αυτονομίας. Οι Πρεσβύτεροι είναι συνηρμοσμένοι πρός τόν επίσκοπο των «ως χορδαί κιθάρα».
2. Ο Πρόεδρος του Εκκλ. Συμβουλίου συγκαλεί σέ συνεδρίαση τό Συμβούλιο, προεδρεύει αυτού, συντάσσει τήν Ημερησία Διάταξη των πρός συζήτηση θεμάτων καί διευθύνει τίς εργασίες του. Πάντες του αποδίδετε τιμή καί σεβασμό.
3. Δέν είναι νόμιμη η συνεδρίαση του Εκκλ. Συμβουλίου εάν δέν τήν συγκαλέσει ο Πρόεδρος ή εάν δέν παρίσταται σέ αυτήν. Μοναδική εξαίρεση του κανόνος αυτού αποτελεί η περίπτωση, κατά τήν οποία ο ίδιος ο Πρόεδρος θέλει νά απουσιάση καί εγκρίνει τήν εν απουσία του συνεδρίαση, οπότε αναπληρώνεται υπό του αντιπροέδρου καί η συνεδρίαση είναι νόμιμη εφ’ όσον παρίστανται τουλάχιστον τρία μέλη.
4. Οι κ.κ. επίτροποι δέν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα επί του ή των ιερέων, δηλ. νά τούς ελέγχουν, να τούς διατάζουν ή νά τούς επιβάλλουν κάποια συγκεκριμένη ενέργεια ή παράλειψη. Οι ιερείς έχουν τήν αναφοράν τους στόν Μητροπολίτη τους, ο οποίος είναι καί ο μόνος αρμόδιος να τούς ελέγχει. Εάν οι Επίτροποι έχουν κάποιο παράπονο από τόν ιερέα των, οφείλουν νά τό αναφέρουν στόν Μητροπολίτη καί εκείνος έχει δικαίωμα καί υποχρέωση νά επιληφθεί καί νά δώση λύση. Οι Εκκλ. Επίτροποι δεν έχουν δικαίωμα νά διατάζουν τόν ιερέα ή νά αποφασίζουν αυτοί χωρίς νά τόν ερωτούν. Αυτό συνιστά αυθαιρεσία. Ούτε ο Ιερεύς μόνος του δικαιούται νά αποφασίζει γιά θέματα πού ανάγονται στήν αρμοδιότητα του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, περιφρονώντας έτσι τους λαϊκούς συνεργάτες του-μέλη του Συμβουλίου, αλλ’ ούτε καί τά λαϊκά μέλη έχουν τό δικαίωμα από μόνα των, καί χωρίς τόν Πρόεδρόν των, νά παίρνουν αποφάσεις, καί πολύ περισσότερον νά τίς εκτελούν, χωρίς μάλιστα καί τήν έγκριση της Ι. Μητροπόλεως.
5. Ασέβεια ή ανυπακοή πρός τόν Αιδεσιμ. Πρόεδρον συνιστα παράπτωμα, επισύρον ποινές, μέχρι καί απολύσεως. Όπου κυριαρχεί αγάπη καί συνεργασία, εκεί ποτέ δέν δημιουργούνται προβλήματα.

6. Οι κ.κ. Επίτροποι, οφείλοντες τήν πιό πάνω τιμή καί σεβασμό πρός τόν ιερέα των, δικαιούνται καί αυτοί νά απολαμβάνουν από αυτόν αγάπης καί τιμής. Ο καλός Ιερεύς ποτέ δέν παραλείπει νά τιμά τούς αμέσους συνεργάτες του, όπως είναι τά μέλη του Εκκλ. Συμβουλίου. Γι’ αυτό επιβάλλεται μεταξύ Ιερέως καί Επιτρόπων νά υπάρχουν πνευματικοί δεσμοί ερειδόμενοι επί της πνευματικής σχέσεως Ποιμένος καί ποιμνίου. ‘Οπου αυτό υπάρχει εκεί απουσιάζουν προβλήματα σχέσεων μεταξύ των.

ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ Υπ' αριθμ. 8/79

«Περί Ιερών Ναών και Ενοριών»

Αρθρο 1 : Ιεροί Ναοί
Οι Ναοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος διακρίνονται εις :
α) Ενοριακούς, εις ους υπάγονται τα Παρεκκλήσια και Εξωκκλήσια τούτων.β) Προσκυνηματικούς ή επικουρούντας κοινωφελείς σκοπούς και Ιδρύματα της Εκκλησίας.γ) Ιδιοκτήτους και
δ) Ναούς Κοιμητηρίων.
Αρθρο 2 : Ενοριακοί Ι. Ναοί

1. Οι Ενοριακοί Ι. Ναοί λογίζονται νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου κατά τα εις το άρθρ. 1 παρ. 4 του Νομ. 590/77 οριζόμενα.Ιδρύονται δια Π.Δ./τος εκδιδομένου τη προτάσει του Υπουργού Εθνικής παιδείας και Θρησκευμάτων, τη αιτήσει του ημίσεος τουλάχιστον του κατά τας κειμένας διατάξεις προβλεπομένου δι ίδρυσιν ενορίας αριθμού οικογενειών, μετά σύμφωνον γνώμην του οικείου Μητροπολιτικού Συμβουλίου και γνωμοδότησιν του οικείου Δημοτικού ή Κοινοτικού Συμβουλίου, παρεχομένην εντός μηνός από της διαβιβάσεως της σχετικής αιτήσεως, μη κωλυομένης της εκδόσεως του δ/τος εκ της απράκτου παρόδου της προθεσμίας ταύτης.

2. Το Νομικόν Πρόσωπον του Ενοριακού Ι. Ναού εκπροσωπείται ενώπιον πάσης Αρχής ή Δικαστηρίου υπό του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, αντιπροσωπευομένου ενώπιον πάσης Αρχής ημεδαπής ή αλλοδαπής και παντός Δικαστηρίου υπό του Προέδρου ή μέλους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, οριζομένου δι αποφάσεως αυτού είτε επί ωρισμένη περιόδω, είτε ως προς εκάστην παρουσιαζομένην περίπτωσιν, όρκος δε δίδεται, εάν επιβάλλεται, υπό του Προέδρου ή μέλους του εκκλησιαστικού Συμβουλίου, οριζομένου υπό τούτου, κατά το άρθρ. 51 παρ. 2 εδαφ. δ του Νομ. 590/77.3. Επιτρέπεται η απαλλοτρίωσις λόγω δημοσίας ωφελείας παντός ακινήτου απαραιτήτου προς ανέγερσιν ή επέκτασιν Ιερού Ναού ή και προαυλίου αυτού. Η απαλλοτρίωσις ενεργείται μετά γνώμην του οικείου Μητροπολιτικού Συμβουλίου και έγκρισιν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, κατά τας εκάστοτε ισχυούσας περί απαλλοτριώσεως διατάξεις και εφόσον ορίζεται εν τη σχετική πράξει το Εκκλησιαστικόν νομικόν πρόσωπον, όπερ θέλει αναλάβει το βάρος της καταβολής της εκ της απαλλοτριώσεως αποζημιώσεως.

4. Οι Ι. Ναοί συμμορφούνται επακριβώς προς τας υπό των οικείων Μητροπολιτών γενικάς και ειδικάς οδηγίας τελούντες υπό την πνευματικήν και διοικητικήν δικαιοδοσίαν αυτών ως και την άμεσον επίβλεψιν και καθοδήγησιν των ιερατικών αυτών προϊσταμένων δια την επιτέλεσιν της θείας λατρείας και την εξυπηρέτησιν των θρησκευτικών αναγκών του Χριστεπωνύμου πληρώματος.




Αρθρο 7 : Περί Εκκλησιαστικών Συμβουλίων1. Την διαχείρισιν, διοίκησιν και την εν γένει αξιοποίησιν της περιουσίας του Ιερού Ναού έχει το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον, αποτελούμενον :
α) Εκ του Εφημερίου, ως Προέδρου, οριζομένου κατά τας διατάξεις της παρ. 8 του άρθρ. 37 του Νομ. 590/77.β) Εκ τεσσάρων λαϊκών μελών, εκλεγομένων και διοριζομένων εκ του Καταλόγου των ενοριτών υπό του Μητροπολιτικού Συμβουλίου τη προτάσει του οικείου Μητροπολίτου. Το Μητροπολιτικόν συμβούλιον δύναται, προκειμένου περί Ναών χωρίων μέχρις εκατόν οικογενειών, να εκλέγη και διορίζη δύο μέλη.2. Ινα εκλεγή τις και διατελέση μέλος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου δέον :
α) Να μη έχη καταδικασθεί επί κακουργήματι ή πλημμελήματι κατά τα εν άρθρ. 11 του υπ' αριθμ. 5/78 Κανονισμού διαλαμβανόμενα.β) Να είναι σχετικώς εγγράμματος.γ) Να μη τελή εν αντιδικία κατά του Ναού.δ) Να μη έχει καταλογισθή εις βάρος αυτού ως Εκκλησιαστικού Συμβούλου ποσόν τι δι οριστικής δικαστικής ή καταλογιστικής επί του απολογισμού αποφάσεως.ε) Να μη οφείλει εις τον Ναόν καιστ) Να είναι αφοσιωμένον τέκνον της Εκκλησίας.3. Απαγορεύεται η εκλογή συμβούλων συγγενών προς αλλήλους και προς τον Εφημέριον πρόεδρον μέχρι και του τετάρτου βαθμού εξ αίματος ή και του τρίτου εξ αγχιστείας. Εις δε συνοικισμούς κάτω των εκατόν οικογενειών απαγορεύεται η εκλογή Συμβούλων συγγενών μέχρι τρίτου βαθμού εξ αίματος και επιτρέπεται η εκλογή αδιακρίτως των εξ αγχιστείας.4. Εις ας περιπτώσεις υφίστανται διαφοραί μεταξύ Ναού και δήμου ή Κοινότητος απαγορεύεται η ανάδειξις ως Εκκλησιαστικών συμβούλων μελών του Δήμου ή του Κοινοτικού Συμβουλίου, εάν δε γεννηθή η διαφορά διαρκούσης της θητείας των Συμβούλων, οι εκ των μελών του Δημοτικού ή Κοινοτικού Συμβουλίου Εκκλησιαστικοί Σύμβουλοι αντικαθίστανται δι αποφάσεως του Μητροπολιτικού συμβουλίου.5. Το αξίωμα του λαϊκού Εκκλησιαστικού Συμβουλίου είναι τιμητικόν, άμισθον και ασυμβίβαστον προς το έργον εμμίσθου υπαλλήλου του Ι. Ναού.6. Η θητεία των Εκκλ. Συμβουλίων ορίζεται τριετής, της τριετίας αρχομένης εκάστοτε από της 1ης Ιανουαρίου του καθ ο διωρίσθησαν έτους και ληγούσης την 31ην Δεκεμβρίου του τρίτου από του διορισμού των έτους, η δε εγκατάστασις αυτών γίνεται εκάστοτε την 1ην Ιανουαρίου.7. Η παραίτησις του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου υποβάλλεται εγγράφως απευθείας ή δια του Προέδρου του Εκκλ. Συμβουλίου εις τον οικείον Μητροπολίτην, αποφασίζει δε επί της παραιτήσεως το Μητροπολιτικόν Συμβούλιον.8. Εκκλησιαστικός Σύμβουλος αποδημήσας ή μετοικήσας εις άλλην ενορίαν, απαλλάσσεται των καθηκόντων του μετ απόφασιν του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, εκλέγεται δε εις αντικατάστασιν αυτού έτερος ενορίτης εκ του οικείου ενοριακού καταλόγου.9. Εκκλησιαστικός Σύμβουλος απουσιάσας αδικαιολογήτως κατά την κρίσιν του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, επί τρεις συνεχείς συνεδριάσεις κηρύσσεται υπ αυτού έκπτωτος του αξιώματος του Εκκλησιαστικού Συμβούλου.10. Ωσαύτως δι ανεκκλήτου αποφάσεως του Μητροπολιτικού Συμβουλίου απολύεται μετ απολογίαν του μη κριθείσαν επαρκή, Εκκλησιαστικός Σύμβουλος, εκ συστήματος μη συμμορφούμενος προς πάσας εν γένει τας υποχρεώσεις του, ως και δι ολιγωρίαν περί την εκτέλεσιν των ανατεθειμένων αυτώ καθηκόντων και δια πάσαν τυχόν δυστροπίαν περί την καταβολήν των οφειλών προς το προσωπικόν του Ναού.11. Οι Εκκλησιαστικοί Σύμβουλοι ωσαύτως απολύονται :
α) Αν αποδεικνύωνται παραβάται των αποφάσεων και των προς αυτούς οδηγιών του οικείου Μητροπολίτου εν σχέσει προς τα εκ των Κανονισμών και των Νόμων καθήκοντα και δικαιώματα αυτών.β) Αν δεν υπέβαλον εμπροθέσμως προϋπολογισμόν και απολογισμόν της διαχειρίσεως αυτών και δεν συμμορφούνται προς την επί του προϋπολογισμού απόφασιν της αρμοδίας Αρχής.γ) Εάν παραμελώσιν ή αρνώνται την διεξαγωγήν δικών προς προστασίαν των συμφερόντων του Ναού ή γενικώς ολιγωρώσι περί την προαγωγήν αυτών.δ) Εάν καθ υποτροπήν αναμειγνύωνται εις τα τελετουργικά καθήκοντα του Εφημερίου και τας αρμοδιότητας και καθήκοντα των ιεροψαλτών και νεωκόρων επί των οποίων εποπτείαν έχει ο εφημέριος ή ασεβώσι προς τον εφημέριον.12. Τους Εκκλησιαστικούς Συμβούλους, ιδρυομένης νέας ενορίας, διορίζει διαρκούσης της τριετούς θητείας και δια το υπόλοιπον αυτής, το Μητροπολιτικόν Συμβούλιον εκ του εγκεκριμένου καταλόγου των ενοριτών, προτάσει του οικείου Μητροπολίτου.
Αρθρο 8 : Συνεδρίαι των Εκκλησιαστικών συμβουλίων1. Το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον κατά την πρώτην συνεδρίασιν αυτού, οριζομένην υπό του Εφημερίου Προέδρου, εκλέγει τον Αντιπρόεδρον, τον Γραμματέα και τον Ταμίαν αυτού, το δε σχετικόν πρακτικόν υποβάλλεται εις το Μητροπολιτικόν Συμβούλιον.2. Τας εν γένει εργασίας του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου διευθύνει ο Πρόεδρος εν απουσία δε ή άλλω κωλύματι τούτου, ο Αντιπρόεδρος, εξουσιοδοτούμενος υπό του Προέδρου.3. Το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον καλείται εις συνεδρίαν υπό του Προέδρου αυτού εις ημέραν και ώραν καθοριζομένην υπ αυτού, οσάκις ούτος κρίνη τούτο αναγκαίον ή ζητήσωσι τούτο εγγράφως δύο των μελών αυτού.4. Το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον θεωρείται εν απαρτία παρισταμένου του Κληρικού μέλους αυτού και δύο τουλάχιστον των λαϊκών μελών αυτού.5. Κωλυομένου του Προέδρου, η συνεδρία θεωρείται νόμιμος αν παραστώσι κατ αυτήν τρία των μελών του Συμβουλίου προεδρεύοντος του επί τούτω εξουσιοδοτηθέντος Αντιπροέδρου.6. Αι αποφάσεις Εκκλησιαστικού Συμβουλίου λαμβάνονται κατά πλειονοψηφίαν, εν ισοψηφία νικώσης της ψήφου του Προέδρου.7. Ο Πρόεδρος του εκκλησιαστικού Συμβουλίου προϊσταται τούτου εν δημοσίαις ή επισήμοις εμφανίσεσιν αυτού, ως αντιπρόσωπος του οικείου Αρχιερέως.

Τα καθήκοντα των εκκλησιαστικών επιτρόπων

1. Πρώτιστο καθήκον είναι νά συνεργάζεσθε μέ αρμονία καί αγάπη μεταξύ σας, μέ στόχο τήν προαγωγή της ενορίας σας πνευματικά καί υλικά. Οπου λείπει αυτή η συνεργασία εκεί βλάπτεται η Εκκλησία, σκανδαλίζοντανι οι πιστοί καί θλίβεται η ιερά Μητρόπολη, η οποία αναγκάζεται νά επεμβαίνει όπου χρειάζεται, πρός αποκατάσταση της τάξεως, της αγάπης, της ευπρεπείας καί της υπευθυνότητος.
2. Δέν θά πρέπει νά λησμονήσετε ότι δέν διωρισθήκατε απλώς καί μόνον γιά νά εισπράττετε ή γιά νά καταμετρείτε τά χρήματα. Βασική αποστολή σας είναι η εξασφάλιση των αναγκαίων προϋποθέσεων γιά τήν καλή καί αποδοτική λειτουργία της ενορίας σας, ως κέντρου της Θείας Λατρείας και κοινωνικής προσφοράς στόν λαό μας. Επομένως η ενορία είναι κυρίως κέντρο πνευματικής, λατρευτικής, ιεραποστολικής καί κοινωνικής ζωής καί προσφοράς. Καί είναι καί κέντρο διοικήσεως καί διδαχής. Πρός τούτο, καθιστάμενοι υπόδειγμα ευλαβείας καί αγάπης πρός τόν Αίδεσιμ. Πρόεδρόν σας, νά μελετήσετε τρόπους γιά τήν πνευματική αναβάθμιση της ενορίας σας. Εάν η Ενοριακή Κοινότητα δέν γίνει πόλος έλξεως όλων, ει δυνατόν, των ενοριτών, αν σ’αυτήν δέν βρίσκει καταφύγιο κάθε πιστός, τότε χάνει τόν λόγο της υπάρξεώς της καί μεταβάλλεται σέ μουσειακό αντικείμενο, μονάδα άψυχη καί ανενεργή.
3. Γιά νά γίνουν όλα αυτά μας χρειάζονται οι αναγκαίες υλικοτεχνικές προϋποθέσεις καί τά μέσα, γιά τήν εξασφάλιση των οποίων εσείς οφείλετε νά μεριμνάτε. Αρχίζοντας από τόν εξωραϊσμό καί τήν αποπεράτωση του Ναού σας, θά προχωρήσετε, μέ μιά σωστή αξιολόγηση, στόν εσωτερικό του διάκοσμο καί στόν εξοπλισμό του μέ καθίσματα, θέρμανση κ.λ.π. Η φιλότιμη αυτή προσπάθειά σας θά αποδώσει, όπως απέδωσε μέχρι τώρα κάθε άλλη ανάλογη προσπάθεια, γιατί ο λαός μας είναι ευλαβής, σέβεται τήν εκκλησία του καί συντρέχει μέ τόν οβολό του, τά έργα της ενορίας του. Τό κράτος δέν μας βοηθά συστηματικά, παρεκτός εκτάκτων περιπτώσεων. Τά χρήματα τά αναζητούμε από τόν λαό μας, ο οποίος όταν βλέπει ότι γίνονται έργα καί ότι τά χρήματά του αξιοποιούνται σωστά, δέν διστάζει νά βοηθεί.
4. Επειδή θά διαχειρισθείτε ιερά χρήματα πού δέν σας ανήκουν, επιβάλλεται νά τηρήσετε μέ σχολαστικότητα καί ευταξία όλα τά απαραίτητα βιβλία διαχειρίσεως, πού πρέπει νά είναι εσφραγισμένα από την Ι. Μητρόπολη. Ο Ι. Ναός είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ( Ν.Π.Δ.Δ.) Τούτο σημαίνει ότι η διαχείριση των εσόδων του υπάγεται στίς δεσμεύσεις του δημοσίου λογιστικού καί ελέγχεται από δημόσια όργανα τόσον της Εκκλησίας, όσον καί του Κράτους. Οικονομικές καί άλλες διαχειριστικές ατασθαλίες, εκτός του ότι θά σας εκθέσουν προσωπικά όταν γνωσθούν, θά προξενήσουν βλάβη στήν ψυχή σας καί θά ζημιώσουν σύνολη τήν εκκλησία.

5. Καθήκον έχετε νά περιφρουρήσετε τήν ακίνητη καί κινητή περιουσία του Ναού σας. Αυτό είναι έργο ιερό, διότι καί η περιουσία πού τυχόν έχει ο Ναός σας είναι ιερή. Τήν αφιέρωσαν σ’ αυτόν άνθρωποι ευσεβείς μέ δωρεές καί αφιερώσεις. Τήν εσεβάσθησαν οι αιώνες. Μπορεί να είναι μικρή καί ασήμαντη. Χρέος έχετε να τήν προστατεύσετε από τή βουλιμία των καταπατητών, των επιβούλων καί των ασεβών. Μέ τήν σώφρονα διαχείριση της περιουσίας, θά αυξήσετε τούς πόρους της ενορίας σας καί θά της δώσετε τήν δυνατότητα νά επιτελέσει καί άλλο έργο, χρήσιμο γιά τούς ενορίτες της. Η δέ ευθύνη σας απέναντι του Θεού είναι μεγάλη γιά κάθε θεληματική ή εξ αμελείας ζημία στήν ενορία σας από πράξεις ή παραλείψεις άστοχες επί του θέματος αυτού.
6. Η Ι. Μητρόπολη είναι στή διάθεσή σας γιά νά σας διευκολύνει σέ κάθε δυσκολία σας καί σέ κάθε πρόβλημά σας. Βασική σας αρχή πρέπει νά είναι η αξιοποίηση της περιουσίας του Ναού σας. Πολλές φορές η περιουσία αυτή μένει εγκαταλελειμμένη καί δέν αποδίδει. Πρέπει νά αναστρέψουμε τήν κακή αυτή εικόνα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους ευφυείς, μέ πυγμή, μέ ορθή και έξυπνη σκέψη καί μέ πρακτικές λύσεις γιά νά λάβουν σωστές ἀποφάσεις.
7. Τήν περιουσία πού έχει ο κάθε Ναός οφείλετε νά τήν αξιοποιήσετε καί όχι νά τήν διασκορπίσετε σέ έργα, καλά μέν καί άγια, τά οποία όμως μπορεί νά γίνουν καί μέ άλλους τρόπους ( π.χ.Λαχειοφόρους αγορές, σύσταση Ερανικών Επιτροπών κ.τ.λ).
8. Αν παρά ταύτα, μέσα στά πλαίσια της αξιοποιήσεως ενός ακινήτου του Ναού σας κρίνετε ότι επιβάλλεται, ως καλύτερη λύση η πώλησή του, τούτο θά πρέπει απαραιτήτως νά συνδυάζεται μέ τήν άμεση επένδυση των χρημάτων από τήν πώληση σέ άλλο ακίνητο προσοδοφόρο, ώστε τελικά νά μή μείνει ο Ναός σας τελείως αθωράκιστος από πάγια έσοδα. Προϋποτίθεται η προς τούτο έγκριση του Μητροπολιτικού μας Συμβουλίου.
9. Η απόκρυψη εσόδων του Ι. Ναού σας, μέ σκοπό τήν αποφυγή καταβολής των νομίμων υποχρεώσεών σας καί η τήρηση ανεπισήμου Ταμείου αυθαιρέτου, είναι πράξη παράνομη και δημιουργεί αταξία στή διαχείρηση. Επειδή δέ η ευθύνη γιά τή διαχείρηση δεν βαρύνει μόνο τόν Ταμία, αλλά είναι συλλογική, καλόν είναι νά γνωρίζετε ότι είσθε όλοι συνυπεύθυνοι καί οφείλετε «εις ολόκληρον» κάθε ποσόν πού θά σας καταλογισθή σέ περίπτωση καταγγελίας καί ελέγχου πού θά διενεργηθή. Γι’ αυτό φροντίσατε νά τηρούνται οι νόμοι, ώστε νά μήν παραστή ποτέ ανάγκη νά κληθήτε νά δώσετε λόγον γιά πράξεις ή παραλείψεις σας περί τήν διαχείριση.
10. Η αποσφράγιση των κυτίων, η καταμέτρηση των χρημάτων του παγκαρίου πρέπει νά γίνεται συχνά, τουλάχιστον άπαξ της εβδομάδος, καί τούτο επειδή ο κίνδυνος διαρρήξεων καί κλοπής των χρημάτων έχει γίνει τελευταία πολύ αισθητός. Η όλη διαδικασία του ανοίγματος καί της καταμετρήσεως πρέπει νά γίνεται επί παρουσία όλωνκαί όχι μόνον του ταμία, καί πάντως εν γνώσει όλων. Τά κυτία νά έχουν ανά 2 κλειδιά. Ανά ένα κρατούν ο Πρόεδρος καί ο Ταμίας Δέν επιτρέπεται ένα πρόσωπον νά κατέχει καί τά 2 κλειδιά. Δέν είναι θέμα εμπιστοσύνης, είναι θέμα τάξεως και εντυπώσεων. Μετά από κάθε καταμέτρηση συντάσσεται Πρακτικό και υπογράφεται από όλους τούς επιτρόπους καί τόν Πρόεδρο. Τό ίδιο ισχύει καί γιά τό προϊόν περιφοράς Δίσκου κατόπιν εντολής της Ι. Μητροπόλεως γιά ορισμένο σκοπό. Τό περιεχόμενο του τακτικού δίσκου πού περιφέρεται κάθε Κυριακή, όσον και του δίσκου του Φιλοπτώχου, όπου υπάρχει, τό ρίπτετε εντός του κυτίου καί τό καταμετρείτε μέ τό άνοιγμά του. Η ρίψη αυτή πρέπει νά γίνεται μετά τό πέρας της Θ. Λειτουργίας, ώστε ο θόρυβος των κερμάτων νά μή ενοχλεί κανένα, ούτε νά σκανδαλίζει.
11. Ο τακτικός δίσκος υπέρ της Εκκλησίας περιφέρεται τίς Κυριακές εις τό «Εξαιρέτως…» από πρόσωπα έγκυρα.. Κατά τήν ώραν της Κυριακής Προσευχής («Πάτερ Ημών…») σταματά επ’ ολίγον η περιφορά καί συνεχίζεται ευθύς αμέσως.

12. Η ευταξία εντός του Ναού είναι βασικό καθήκον των επιτρόπων. Στό σημείο αυτό πρέπει νά γνωρίζετε ότι η τάξη μέσα στήν εκκλησία δέν επιβάλλεται μέ φωνές καί θυμούς, αλλά μέ ευπρέπεια καί σεμνότητα, καθώς καί μέ ύφος μειλίχιο καί ήπιο, δεικύον καί αυτό ευλάβεια καί σεβασμό πρός τήν ιερότητα του χώρου.

Αρθρο 9 : Αρμοδιότητες Εκκλησιαστικών Συμβουλίων

1. Το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον έχει την υπεύθυνον διαχείρισιν του Ι. Ναού, συντάσσει τον Προϋπολογισμόν και Απολογισμόν των εσόδων και εξόδων αυτού, τον μεν πρώτον εντός του Νοεμβρίου του προηγουμένου έτους, τον δε δεύτερον εντός του Φεβρουαρίου εκάστου έτους.2. Πάσα πληρωμή δαπάνης του Ναού ενεργείται υπό του Ταμίου, επί τη βάσει εντάλματος πληρωμής εκ στελέχους ηριθμημένου και τεθεωρημένου υπό της Ι. Μητροπόλεως, υπογεγραμμένου υπό του Προέδρου του εκκλησιαστικού Συμβουλίου. Εν ουδεμία περιπτώσει ο Εφημέριος εκτελεί χρέη ταμίου. Εν εναντία περιπτώσει τιμωρείται δι αργίας μέχρι δύο μηνών μετά ή άνευ της στερήσεως των αποδοχών αυτού.Εις το ένταλμα τούτο πρέπει να προσαρτώνται πάντα τα παραστατικά έγγραφα της δαπάνης. Δια την νομιμότητα των διατασσομένων πληρωμών ευθύνεται ο υπογράφων το ένταλμα Πρόεδρος, ο δε Ταμίας ευθύνεται και δια την νομιμότητα και το ακριβές της πληρωμής εφαρμοζομένων εν αναλογία των σχετικών διατάξεων του νόμου περί δημοσίου λογιστικού. Ο Ταμίας υποχρεούται να αρνηθή την πληρωμήν δαπάνης, διατασσομένης παρά τας διατάξεις του παρόντος ή άνευ των νομίμων δικαιολογητικών. Εν πάση άλλη περιπτώσει αρνούμενος αδικαιολογήτως την πληρωμήν απαλλάσσεται των καθηκόντων αυτού, ως Συμβούλου, αποφάσει του οικείου Μητροπολιτικού Συμβουλίου.

3. Το Εκκλησιαστικόν Συμβούλιον αποφασίζει :
α) Περί ανεγέρσεως Ναού ή επισκευής, διακοσμήσεως και συντηρήσεως του υπάρχοντος Ενοριακού και των παρεκκλησίων και Εξωκκλησίων αυτού.β) περί αγοράς, πωλήσεως, δωρεάς, ανταλλαγής και μισθώσεως ακινήτων κατά τας κειμένας διατάξεις, και της αξιοποιήσεως της αστικής και αγροτικής περιουσίας του Ναού.γ) Περί συνομολογήσεως δανείου, εγέρσεως αγωγών, ασκήσεως ενδίκων μέσων, παραιτήσεων επ αυτών, καταργήσεως δίκης, συμβιβασμών εξωδίκων και δικαστικών, διορισμού πληρεξουσίου και αποδοχής δωρεάς, κληρονομίας και κληροδοσίας κατά τας κειμένας διατάξεις.δ) περί βοηθημάτων δια σκοπούς Εκκλησιαστικούς και Φιλανθρωπικούς και δι Εκκλησιαστικά Ιδρύματα και συντήρησιν αυτών.ε) Περί πάσης δαπάνης, εκτάκτου, αφορώσης εις τας εκκλησιαστικάς τελετάς. Απασαι αι ως άνω αποφάσεις χρήζουν εγκρίσεως εκ μέρους του Μητροπολιτικού Συμβουλίου εφαρμοζομένων των διατάξεων του άρθρ. 12 του παρόντος.

Κάθε καλό που συμβαίνει μέσα μας είναι από την χάρη του Θεού και μόνο το κακό που έχουμε είναι όλο δικό μας

Η κατάργηση της αμαρτίας- μετάνοια και Θεία Κοινωνία (Αρχ. Σεβαστιανός Τοπάλης)

Με τον ερχομό του ο Κύριος στην γη κατήργησε την αμαρτία. Ο Σταυρός Του και το αίμα Του πλήρωσε το τίμημα των χρεών όλης της ανθρωπότητος. Πλέον η αμαρτία δεν έχει την δύναμή της πάνω στον άνθρωπο. Του έδωσε την εξουσία να πατά επάνω όφεων και σκορπίων και κανείς να μην μπορεί να τον βλάψει σε τίποτα. Πλέον ο χριστιανός δεν καταγίνεται με τους φόβους των αμαρτιών, αλλά ούτε και με τις ενοχές. 

Η αμαρτία δεν έχει καμία ισχύ πάνω του. Η μετάνοιά του και η αγάπη του Χριστού την καταργούν αμέσως. Όλη του η ζωή δεν είναι μια έγνοια πώς να μην αμαρτήσει και πώς να ξεριζώσει τα πάθη του, αλλά πώς να αγαπήσει τον Θεό. Κάθε φορά που σκοντάφτει στα λάθη του ατενίζει στον φιλάνθρωπο Θεό και του ζητά συγγνώμη. 

Νιώθει άμεσα την λύτρωση. Επισκέπτεται τον πνευματικό του σε κάθε δυσκολία και παίρνει την άφεση των αμαρτιών του με την μετάνοια. Όσο μεγάλος και να είναι ο παρασυρμός και να ομοιάζει με τεράστιο κάρβουνο αναμμένο, το πέλαγος της αγάπης του Χριστού δύναται να το σβήσει. Τα δάκρυα της μετανοίας και η ομολογία σβήνουν και την πιο μεγάλη πυρκαγιά αμαρτιών. 

Η συντετριμμένη και τεταπεινωμένη καρδιά του, η ομολογία του και τα δάκρυα του είναι η μόνη δική του θυσία στον Θεό για τις αμαρτίες του. Είναι μόνο αυτό που προσφέρει και τίποτα άλλο. Δεν χρειάζονται εξιλεωτικές πράξεις και πληρωμές για την συγχώρηση. Πλησιάζει στον Θεό όπως το παιδί στον πατέρα του και ζητά συγγνώμη με μια οικεία σχέση αγάπης. Ομολογεί και παίρνει την χαρά. Δεν έχει κάτι άλλο να δώσει και να πληρώσει. Μόνο την μετάνοιά του κατέχει και αυτήν μόνον καταθέτει. Αυτή η ζωή της μετανοίας του φέρει την αγάπη στον Θεό και την οικεία σχέση. 

Δεν χρειάζεται να πληρώσει, διότι τα έχει πληρώσει στο διηνεκές ο Χριστός με το Αίμα Του στον Σταυρό. Όπως ένα παιδί που πάει στην τράπεζα για να πληρώσει το χρέος του και του λένε πως το πλήρωσε ο πατέρας του, το ίδιο ισχύει και στον κάθε αμαρτωλό μετανοούντα. Τα έχει πληρώσει όλα ο Χριστός. Το μόνο που θέλει είναι η ομολογία και τα δάκρυά του και ο πόθος του για την νέα ζωή. Όλα τα άλλα τα ρυθμίζει ο Κύριος.

Στην ζωή αυτή και με την ανθρώπινη φύση που κουβαλά ο άνθρωπος ποτέ του δεν θα μπορέσει να γίνει τέλειος. Πάντα θα βλέπει την αδυναμία του και την πτώση του. Ο σκοπός της πνευματικής ζωής δεν είναι να μην αμαρτήσει ποτέ κανείς, αλλά η ένωσή του με τον Θεό. Αυτό που μας ενώνει είναι ένα τρίπτυχο, η μετάνοια, το θέλημα του Θεού και η συνεχής Θεία Κοινωνία. Δεν ασχολούμαστε με τις αμαρτίες μας με μια αμαρτωλοφοβία και ευσεβιστική προσπάθεια για να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί με τις καθώς πρέπει αρετές. Ο Χριστός δεν ήρθε στην γη για να φτιάξει ένα καλοκομείο ούτε ανθρώπους με φαρισαϊκή πεποίθηση των έργων τους, αλλά να κάνει εν μετανοία χριστιανούς που παλεύουν για την αγάπη Του, να κάνει Εκκλησία μετανοούντων και ομολογούντων το όνομά Του. Κάθε καλό που συμβαίνει μέσα μας είναι από την χάρη του Θεού και μόνο το κακό που έχουμε είναι όλο δικό μας. Ο χριστιανός δεν καταγίνεται με μια καταναγκαστική καθημερινή φοβία πώς να κάνει το καλό σήμερα και πώς να ξεφύγει από τον πειρασμό και την αμαρτία. Δεν υπάρχει χειρότερο εσωτερικό κάτεργο από αυτήν την έγνοια και τον φόβο και την προσπάθεια. Όχι, η καθημερινή του χαρά της ζωής είναι πώς να αγαπά πιότερο τον Θεό. Εξασκεί την αδιάλειπτη προσευχή, μελετά, κοινωνεί συνεχώς και όλη αυτή η γλυκιά αγάπη με τον Θεό φέρει την απομάκρυνση από τον πειρασμό και την απόρριψη της αμαρτίας. 

Η αγάπη του Θεού και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος φέρνουν τους καρπούς Του, τις αρετές, και γίνεται καρδιά Θεού και πλήρης αρετών. Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος έλεγε ‘’κρείσσον εν τη μνήμη των αρετών υποκλέπτειν τα πάθη ή τη αντιστάσει’’. Ο θεϊκός έρωτας είναι αυτός που μπορεί να ακυρώσει τα πάθη παρά η συνεχής ενασχόληση μ’ αυτά για να τους αντισταθεί και να τα αποβάλει. Όταν η καρδιά αγαπά τον Θεό τότε σαν τον ήλιο που καίει τα αγριόχορτα, έτσι μαραίνονται μέσα του οι αμαρτίες και τα πάθη από την παρουσία του Χριστού. 

Το να ασχολείται συνεχώς με τους φόβους του μη τυχόν αμαρτήσει και με τις ενοχές του επειδή αμάρτησε του δημιουργεί μια νευρωτικότητα και μια φοβία, την αρρωστημένη ενοχικότητα. Το δένδρο της αμαρτίας δεν ξεριζώνεται με τα χέρια μας αλλά μαραίνεται και πέφτει από την αγάπη μας στον Θεό.
Με την συνεχή μετοχή του ανθρώπου στην Θεία Κοινωνία ο ίδιος ο Χριστός γίνεται η οικία του και παράλληλα και ο μεγάλος ένοικος. Κατοικεί ο Θεός μέσα του και κατοικεί ο πιστός μέσα στον Χριστό. Είναι αυτό που είπε ο ίδιος ο Κύριος, ‘’ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ’’. Όταν ο Κύριος ζει μέσα στον πιστό τότε γίνεται η κεφαλή του και τον κατευθύνει και τον διαφυλάσσει και τον επαναφέρει στην τάξη του και τον περιθάλπει όταν είναι πεσμένος και τον ευλογεί σε κάθε βήμα της ζωής του. Απόμόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μόνιμα βλέπει τον έτερο νόμο να τον παρασύρει και να τον σπρώχνει στην αμαρτία. Πώς μόνος του να γλυτώσει από τον παρασυρμό και την πτώση; 

Με την συνεχή μετοχή του στο Μυστήριο το οστράκινο σκεύος του μέρα την ημέρα αναπλάθεται από την μείξη και την ανάκραση με το σώμα του Χριστού και φτάνει στην απάθεια. Γίνεται νους Χριστού και σώμα Χριστού και καρδιά Χριστού… και η Ζωή Του γίνεται ζωή του. Είναι ο μόνος δρόμος λύτρωσης από την αμαρτία. Δεν αρκεί που εξομολογείται κανείς και έχει τον γέροντά του να τον κατευθύνει. Όλο αυτό μπορεί να γίνει μια μεγάλη απάτη και μια αρρωστημένη προσκόλληση προσώπων και μια επανάπαυση ψυχολογική των ανασφαλειών. Η συνεχής Θεία Κοινωνία είναι αυτή που εξαγιάζει όλο τον αγώνα και ασφαλίζει όλα τα άλλα Μυστήρια. Μεγάλη είναι η αλήθεια αυτή που την βλέπουμε να αποτυπώνεται στα γραπτά του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αγ. Νικολάου Καβάσιλα. Ο πιστός που θα μάθει να ζει συνεχώς στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έχει βρει την ζωή την αληθινή. Εμείς σαν άνθρωποι δεν σώζουμε τον διπλανό μας με τα λόγια μας και τους γεροντισμούς μας, αλλά ο Χριστός, που κατοικεί μέσα μας, σώζει, ‘καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας’’ .

Και ένας πνευματικός που θα μάθει το ποίμνιό του να κοινωνεί κάθε Κυριακή με φόβο Θεού και πόθο Θεού, αυτός έκανε το παν. Αυτό είναι η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού με τα μέλη Του, τους πιστούς, που κάθε Κυριακή εγκεντρίζονται στην Άμπελο, τον Χριστό, με την Θεία Κοινωνία και ζουν εν Χριστώ. Η Θεία Λειτουργία δεν είναι μια σύναξη μόνο προσευχομένων ανθρώπων, αλλά κυρίως μια σύναξη των μελών του Σώματος του Χριστού που μέσα τους τρέχει το Αίμα του Χριστού και ζουν και τρέφονται στο ίδιο Σώμα του Χριστού. ‘’Θεού το Σώμα και θεοί με και τρέφει’’. Ένα Σώμα είναι όλοι οι πιστοί κοινωνούντες της θεανθρώπινης φύσεώς Του.

Ο Θεός κτίζει τις αρετές στην ύπαρξή μας όταν μέσα μας κατοικεί ο Χριστός. Εμείς το μόνο που δίνουμε είναι η άσκησή μας, ο πόθος, η μετάνοια και η συνεχής Θεία Κοινωνία. Αδιαφορούμε για την αμαρτία που στέκεται προκλητικά δίπλα μας. Ο στόχος μας στην πνευματική ζωή δεν είναι η μόνιμη έγνοια και ο φόβος της αμαρτίας, αλλά η αγάπη του Θεού και η συνεχής κοινωνία μαζί Του. Όποτε πέφτουμε μετανοούμε και τα αφήνουμε πίσω μας και συνεχίζουμε τον δρόμο μας, διότι ένας είναι ο στόχος, ‘’το βραβείο της άνω κλήσεως’’. ‘’ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.’’ . Μέσα στον νου και στην καρδιά δουλεύει η προσευχή και η αγάπη του Χριστού.

Ο άγιος Παΐσιος προστάτης φτωχών και ορφανών

Ο άγιος Παΐσιος προστάτης φτωχών και ορφανών – Αντιαιρετικοί αγώνες (Ιερομόναχος Ισαάκ)

Όταν ήταν στη Μονή Στομίου Κονίτσης ο Γέροντας, εκτός από τα κτισίματα μεριμνούσε συγχρόνως και για όσους είχαν ανάγκη. Και αυτοί ήταν πολλοί. Στα χωριά της Κόνιτσας υπήρχε τότε μεγάλη φτώχεια, εγκατάλειψη, δυστυχία. Ο Γέροντας συγκέντρωνε ρούχα, χρήματα, τρόφιμα και φάρμακα, τα έκανε δέματα και τα έστελνε σε ανθρώπους που στερούνταν. Στο έργο της φιλανθρωπίας είχε ως βοηθούς ευλαβείς γυναίκες. Όσες είχαν την διάθεση τις έστελνε να υπηρετούν άτομα ανήμπορα, κυρίως γεροντάκια, που δεν είχαν κανένα συγγενή κοντά τους.

Είχε πάρει άδεια από την αστυνομία και σε κάθε γειτονιά της Κόνιτσας είχε αφήσει από ένα κουμπαρά και ώρισε και έναν υπεύθυνο. Υπήρχε και ένας επί πλέον κουμπαράς έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Έκανε επιτροπή η οποία διαχειριζόταν τα χρήματα, και πρόσφερε ανάλογα με τις ανάγκες.

Ενδιαφέρθηκε για φτωχά και ορφανά παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Τα παρέπεμπε στα κατάλληλα πρόσωπα αλλά τα βοηθούσε και ο ίδιος οικονομικά, όσο μπορούσε. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα επιστήμονες και ευγνωμονούν τον Γέροντα.

Έδινε τα κτήματα της Μονής σε φτωχές οικογένειες να τα καλλιεργούν. Ενοίκιο δεν ζητούσε. Τους έλεγε, αν έχουν καλή σοδειά, να προσφέρουν στο Μοναστήρι ό,τι ήθελαν. Αν η χρονιά δεν πήγαινε καλά, δεν ζητούσε τίποτε.

Όσες φορές η αδελφή του Χριστίνα πήγαινε ρούχα ή τρόφιμα, δεν τα δεχόταν. Της έλεγε να τα πάη σε οικογένειες που γνώριζε ότι στερούνταν.

Τα Θεοφάνεια περνούσε με τον αγιασμό από τα σπίτια και οι άνθρωποι έδιναν κάτι για το Μοναστήρι. Πέρασε και από κάποιο σπίτι που είχαν ανάπηρο παιδί. Η κυρία του σπιτιού πήγε να ρίξη κάτι στο κουτί. Ο Γέροντας της είπε: «Η Παναγία δεν ζητάει από σένα· εσύ έχεις ανάγκη». Και αμέσως άδειασε στο τραπέζι το κουτί με όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει.

Η Κέτη Πατέρα αναφέρει: «Βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο. Ήταν πολύ ελεήμων. Μια φορά του έκανα ένα πλεκτό. Όταν συνάντησε στον δρόμο μια τρελλή γυναίκα, αμέσως έβγαλε το πλεκτό και το έδωσε, για να μην κρυώνη αυτή η καημένη. Του έδινα άλλα πράγματα αλλά αυτός τα έδινε στον πρώτο που συναντούσε».

Ο κ. Θωμάς Τάσιος μαρτυρεί: «Κάποιον γέρο που έμενε μόνος του, εγκαταλειμμένος σε μια σπηλιά, κάθε εβδομάδα του πήγαινε τα απαραίτητα τρόφιμα και με τα χέρια του τον έπλενε. Ξεκινούσε από το Μοναστήρι χαράματα και πήγαινε χωρίς να γνωρίζη κανείς».

Επίσης ο κ. Λάζαρος Στεργίου θυμάται ότι επισκεπτόταν τακτικά μια φτωχή γριά που έμενε μόνη της σε παράγκα, και της πήγαινε τρόφιμα.



Αντιαιρετικοί αγώνες

Είχαν ήδη εμφανισθή στην Κόνιτσα αιρετικοί Ευαγγελικοί που έκαναν προσηλυτισμό και συνεχώς εξαπλώνονταν. Είχαν δική τους αίθουσα που συγκεντρώνονταν. Ήταν σαν μια σφηκοφωλιά επικίνδυνη.

Ο Θεός χρησιμοποίησε τον π. Παΐσιο που ήταν ολιγογράμματος μεν, αλλά «πλήρης χάριτος και δυνάμεως» και με μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, για να διώξη τους λύκους της προτεσταντικής πλάνης.

Κατ’ αρχήν ενημερώθηκε ακριβώς για το πιστεύω τους. Έγραψε ένα κείμενο για το ποιοι είναι οι Ευαγγελικοί και το έβαλε στο Μοναστήρι να το διαβάζουν οι προσκυνητές.

Στις συγκεντρώσεις τους έστελνε δικούς του ανθρώπους, για να βλέπουν ποιοι παρακολουθούν τις ομιλίες. Ύστερα καλούσε ιδιαιτέρως τους ακροατές των αιρετικών κηρυγμάτων και τους νουθετούσε. Έτσι δεν ξαναπήγαιναν στις αιρετικές συγκεντρώσεις. Μερικούς από αυτούς μάλιστα τους έπαιρνε για εργάτες στο Μοναστήρι και τους έπειθε να διακόψουν την σχέση με την αιρετική οργάνωση. Αυτοί γίνονταν οι καλύτεροι Χριστιανοί.

Έδωσε και μία «ευλογία» σε μερικά παιδιά και πήγαν νύχτα και αφαίρεσαν την πινακίδα που είχαν έξω από την αίθουσά τους. Ύστερα από συζήτηση που έκανε με τον αρχηγό τους που ερχόταν από την Θεσσαλονίκη, τον έπεισε να μην ξανάρθη στην Κόνιτσα. Με τις προσευχές του και την δραστήρια και διακριτική αντιμετώπιση, μετεστράφησαν όσοι είχαν παρασυρθή από τους Ευαγγελικούς, και έγινε πάλι η Κόνιτσα «μία ποίμνη, εις ποιμήν».

Κατόπιν εμφανίστηκαν Μακρακιστές, αλλά και αυτούς ο Γέροντας δεν τους άφησε να δράσουν. Ενημέρωσε τους ανθρώπους που είχαν άγνοια, ενήργησε δραστήρια και έγκαιρα, και έφυγαν και αυτοί άπρακτοι.

Ενδιαφέρθηκε και για τους Μουσουλμάνους της Κόνιτσας. Τους περιέβαλλε με αγάπη και ενδιαφέρον. Τους βοηθούσε στις ανάγκες τους και κάθε Παρασκευή τους συγκέντρωνε σε κάποιο σπίτι δικό τους και συζητούσαν. Ήλπιζε ότι με την αγάπη και την σωστή αντιμετώπιση μπορούσαν να γίνουν Χριστιανοί. Μερικοί από αυτούς σήμερα έχουν βαπτισθή.



(Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 136)

Είχε πάρει άδεια από την αστυνομία και σε κάθε γειτονιά της Κόνιτσας είχε αφήσει από ένα κουμπαρά και ώρισε και έναν υπεύθυνο. Υπήρχε και ένας επί πλέον κουμπαράς έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Έκανε επιτροπή η οποία διαχειριζόταν τα χρήματα, και πρόσφερε ανάλογα με τις ανάγκες.

Ενδιαφέρθηκε για φτωχά και ορφανά παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Τα παρέπεμπε στα κατάλληλα πρόσωπα αλλά τα βοηθούσε και ο ίδιος οικονομικά, όσο μπορούσε. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα επιστήμονες και ευγνωμονούν τον Γέροντα.

Έδινε τα κτήματα της Μονής σε φτωχές οικογένειες να τα καλλιεργούν. Ενοίκιο δεν ζητούσε. Τους έλεγε, αν έχουν καλή σοδειά, να προσφέρουν στο Μοναστήρι ό,τι ήθελαν. Αν η χρονιά δεν πήγαινε καλά, δεν ζητούσε τίποτε.

Όσες φορές η αδελφή του Χριστίνα πήγαινε ρούχα ή τρόφιμα, δεν τα δεχόταν. Της έλεγε να τα πάη σε οικογένειες που γνώριζε ότι στερούνταν.

Τα Θεοφάνεια περνούσε με τον αγιασμό από τα σπίτια και οι άνθρωποι έδιναν κάτι για το Μοναστήρι. Πέρασε και από κάποιο σπίτι που είχαν ανάπηρο παιδί. Η κυρία του σπιτιού πήγε να ρίξη κάτι στο κουτί. Ο Γέροντας της είπε: «Η Παναγία δεν ζητάει από σένα· εσύ έχεις ανάγκη». Και αμέσως άδειασε στο τραπέζι το κουτί με όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει.

Η Κέτη Πατέρα αναφέρει: «Βοηθούσε πάρα πολύ κόσμο. Ήταν πολύ ελεήμων. Μια φορά του έκανα ένα πλεκτό. Όταν συνάντησε στον δρόμο μια τρελλή γυναίκα, αμέσως έβγαλε το πλεκτό και το έδωσε, για να μην κρυώνη αυτή η καημένη. Του έδινα άλλα πράγματα αλλά αυτός τα έδινε στον πρώτο που συναντούσε».

Ο κ. Θωμάς Τάσιος μαρτυρεί: «Κάποιον γέρο που έμενε μόνος του, εγκαταλειμμένος σε μια σπηλιά, κάθε εβδομάδα του πήγαινε τα απαραίτητα τρόφιμα και με τα χέρια του τον έπλενε. Ξεκινούσε από το Μοναστήρι χαράματα και πήγαινε χωρίς να γνωρίζη κανείς».

Επίσης ο κ. Λάζαρος Στεργίου θυμάται ότι επισκεπτόταν τακτικά μια φτωχή γριά που έμενε μόνη της σε παράγκα, και της πήγαινε τρόφιμα.



Αντιαιρετικοί αγώνες

Είχαν ήδη εμφανισθή στην Κόνιτσα αιρετικοί Ευαγγελικοί που έκαναν προσηλυτισμό και συνεχώς εξαπλώνονταν. Είχαν δική τους αίθουσα που συγκεντρώνονταν. Ήταν σαν μια σφηκοφωλιά επικίνδυνη.

Ο Θεός χρησιμοποίησε τον π. Παΐσιο που ήταν ολιγογράμματος μεν, αλλά «πλήρης χάριτος και δυνάμεως» και με μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, για να διώξη τους λύκους της προτεσταντικής πλάνης.

Κατ’ αρχήν ενημερώθηκε ακριβώς για το πιστεύω τους. Έγραψε ένα κείμενο για το ποιοι είναι οι Ευαγγελικοί και το έβαλε στο Μοναστήρι να το διαβάζουν οι προσκυνητές.

Στις συγκεντρώσεις τους έστελνε δικούς του ανθρώπους, για να βλέπουν ποιοι παρακολουθούν τις ομιλίες. Ύστερα καλούσε ιδιαιτέρως τους ακροατές των αιρετικών κηρυγμάτων και τους νουθετούσε. Έτσι δεν ξαναπήγαιναν στις αιρετικές συγκεντρώσεις. Μερικούς από αυτούς μάλιστα τους έπαιρνε για εργάτες στο Μοναστήρι και τους έπειθε να διακόψουν την σχέση με την αιρετική οργάνωση. Αυτοί γίνονταν οι καλύτεροι Χριστιανοί.

Έδωσε και μία «ευλογία» σε μερικά παιδιά και πήγαν νύχτα και αφαίρεσαν την πινακίδα που είχαν έξω από την αίθουσά τους. Ύστερα από συζήτηση που έκανε με τον αρχηγό τους που ερχόταν από την Θεσσαλονίκη, τον έπεισε να μην ξανάρθη στην Κόνιτσα. Με τις προσευχές του και την δραστήρια και διακριτική αντιμετώπιση, μετεστράφησαν όσοι είχαν παρασυρθή από τους Ευαγγελικούς, και έγινε πάλι η Κόνιτσα «μία ποίμνη, εις ποιμήν».

Κατόπιν εμφανίστηκαν Μακρακιστές, αλλά και αυτούς ο Γέροντας δεν τους άφησε να δράσουν. Ενημέρωσε τους ανθρώπους που είχαν άγνοια, ενήργησε δραστήρια και έγκαιρα, και έφυγαν και αυτοί άπρακτοι.

Ενδιαφέρθηκε και για τους Μουσουλμάνους της Κόνιτσας. Τους περιέβαλλε με αγάπη και ενδιαφέρον. Τους βοηθούσε στις ανάγκες τους και κάθε Παρασκευή τους συγκέντρωνε σε κάποιο σπίτι δικό τους και συζητούσαν. Ήλπιζε ότι με την αγάπη και την σωστή αντιμετώπιση μπορούσαν να γίνουν Χριστιανοί. Μερικοί από αυτούς σήμερα έχουν βαπτισθή.



(Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 136)

ME ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΠPAΓMATOΠOIHΘHKE H ΔIHMEPH ΠPOΣKYNHMATIKH EKΔPOMH THΣ ENOPIAΣ MAΣ ΣTO NHΣI THΣ THNOY.

ME ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΠPAΓMATOΠOIHΘHKE H ΔIHMEPH ΠPOΣKYNHMATIKH EKΔPOMH THΣ ENOPIAΣ MAΣ ΣTO NHΣI THΣ THNOY.

THN TETAPTH THΣ 11HΣ & THN ΠEMΠTH THΣ 12HΣ TOY MHNOΣ ΣEΠTEMBPIOY AΦOY ΦTAΣAME ΣTO NHΣI H ΠPΩTH MAΣ ΣTAΣH HTAN TO MONAΣTHPI THΣ AΓIAΣ ΠEΛAΓIAΣ TOY 11 AIΩNA. 

THN ΞENAΓHΣH MAΣ THN EKANE O EΦHMEPIOΣ THΣ ENOPIAΣ MAΣ Π.KΩNΣTANTINOΣ ΠAΠAΘANAΣIOY OΠOY MAΣ EΔEIΞE
TO TEMΠΛO ΠOY EINAI ΞYΛOΓΛYΠTO, KAΛYMMENO ME ΦYΛΛA XPYΣOY KAI ME ENTYΠΩΣIAKH METABYZANTINH AΓIOΓPAΦIA. 

AΞIOΣHMEIΩTEΣ EINAI OI TOIXOΓPAΦIEΣ KAI O ΠAΛIOΣ PΩΣIKOΣ EΠITAΦIOΣ.

APIΣTEPA TOY KAΘOΛIKOY OΠOY ΠEPIHΓHΘHKAME ΣYNANTHΣAME THΣ EKKΛHΣIEΣ (TOY TIMIOY ΠPOΔPOMOY, THΣ AΓIAΣ XPIΣTINAΣ, THΣ AΓIAΣ TPIAΔAΣ KAI THΣ ZΩOΔOXOY ΠHΓHΣ), TOYΣ BOHΘHTIKOYΣ XΩPOYΣ KAI TA KEΛIA TΩN MONAXΩN. EΠIΣHΣ ΣTO TEΛOΣ THΣ ΞENAΓHΣHΣ MAΣ ΠPOΣKYNHΣAME THN XAPITOBPYTH KAPA THΣ AΓIAΣ.

H EΠOMENH ΣTAΣH MAΣ HTAN ΠEPIΠOY 20 XIΛIOMETPA MAKPYTEPA AΠO THN IEPA MONH KAI ΣYΓKEKPIMENA ΣTO XΩPIO ΠYPΓOΣ KAI TO MOYΣEIO TOY ΓNΩΣTOY ΓΛYΠTH ΓIANNOYΛH XAΛEΠA. 

TO MEΣHMEPAKI MAΣ EBΓAΛE ΣTON OPMO TOY ΠANOPMOY ME THΣ ΠAPAΔOΣIAKEΣ ΨAPOTABEPNEΣ KAI ΦYΣIKA ΔEN XAΣAME THN EYKAIPIA ΓIA ΛIΓO ΦPEΣKA ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ. 

ΛIΓO ΠPIN MAΣ ΠAPEI H NYXTA EΠIΣTPEΨAME ΓIA TON EΣΠEPINO ΣTHN ΠANAΓIA KAI THN EΞOΔO MAΣ ΣTA ΓPAΦIKA ΣOKAKIA TOY NHΣIOY. 

THN EΠOMENH HMEPA NΩPIΣ TO ΠPΩI ΣYMMETEIXAME ΣTHN ΘEIA ΛEITOYPΓIA KAI THN ΠAPAKΛHΣH ΣTHN MEΓAΛOXAPH. AΣΠAΣTHKAME THN ΘAYMATOYPΓIKH EIKONA THΣ ΠANAΓIAΣ MAΣ ΓIA NA ΛABOYME THN XAPH KAI THN EYΛOΓIA THΣ. 

TEΛOΣ ΛIΓO ΠPIN ANAXΩPHΣOYME AΠO TO NHΣI ΔOKIMAΣAME TA ΠAPAΔOΣIAKA ΠPOIONTA TOY NHΣIOY KAI TOYΣ EKΛEKTOYΣ MEZEΔEΣ ΣTHN XΩPA.

EYXOMAΣTE H ΠANAΓIA NA ΠPEΣBEYEI KAI NA MAΣ AΓIAZEI OΛOYΣ ΩΣTE TOY XPONOY NA EIMAΣTE KAI ΠAΛI KONTA THΣ.