Δεκαπενθήμερο Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Από 1 Αυγούστου Έως 15 Αυγούστου

 Δεκαπενθήμερο Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών 
Από 1 Αυγούστου Έως 15 Αυγούστου 

1.  Σάββατο Πρωί  - Θεία Λειτουργία και  Αγιασμός 

2.  Κυριακή Πρωί  -  Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία

Κυριακή Απόγευμα 7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση  

3.   Δευτέρα Απόγευμα  7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση  

4.   Τρίτη Απόγευμα  7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση
5.   Τετάρτη Απόγευμα Εσπερινός της Μεταμορφώσεως 7:00 μ.μ
6.   Πέμπτη Πρωί Θεία Λειτουργία της Μεταμορφώσεως 7:30 π.μ
      Πέμπτη Απόγευμα  7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

7.  Παρασκευή Απόγευμα 7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

9.  Κυριακή Πρωί  Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία

     Κυριακή Απόγευμα  7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

10. Δευτέρα Απόγευμα 7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

11. Τρίτη Απόγευμα  7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

12. Τετάρτη Απόγευμα 7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

13. Πέμπτη Απόγευμα 7:30 μ.μ Ιερά Παράκληση

14. Παρασκευή Απόγευμα  7:00 μ.μ Πανηγυρικός Εσπερινός επί τη Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου .

15. Πανηγυρική Θεία Λειτουργία  επί τη Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου .

Εκ του  Εκκλησιαστικού Συμβουλίου 

Ενδεχομένως να υπάρχουν αλλαγές ακόμα και την τελευταία στιγμή

25 Ιουλίου Κοίμηση της Αγίας Άννας

                 

Γιορτή σήμερα, 25 Ιουλίου, η Εκκλησία μας τιμά τη Κοίμηση της Αγίας Άννας, της Μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία.


Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ.

Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε την Παρθένο Μαρία.

Η Αγία Άννα αξιώθηκε να έχει τη μεγάλη τιμή και ευτυχία να αποκτήσει μοναδική κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό, αυτή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς.

Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Διότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «οι δίκαιοι εις ζωήν αιώνιο απελεύσονται» (Ματθαίου, κε’ 46). Οι δίκαιοι, δηλαδή, θα μεταβούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια.

Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας.

Εορτολόγιο: Άννα, Αννίτα, Ανίτα, Ανέτα, Αννέτα, Ανναμπέλλα, Ανναμαρία, Αννούλα, Ανέζα, Ανεζούλα, Άννη. ΆνναΜαρία, Άννα-Μαρία. Ευπράξιος, Εύπραξος, Ευπραξία, Ευπραξούλα, Πραξούλα. Ολυμπιάς, Ολυμπία, Ολυμπιάδα, Ολύμπω, Ολύμπη, Όλια, Ολυμπούλα.

Απολυτίκιο:

Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ζωήν την κυήσασαν, εκυοφόρησας, αγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Άννα, διό προς λήξιν ουράνιον, ένθα ευφραινομένων, κατοικία εν δόξη, χαίρουσα νυν μετέστης, τοις τιμώσί σε πόθω, πταισμάτων αιτουμένη, ιλασμόν αειμακάριστε.

Σήμερα 24 Ιουλίου της Αγίας Χριστίνας

                            

Γιορτή σήμερα: Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Χριστίνης τιμά σήμερα, 24 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν από την Τύρο της Συρίας και ήταν κόρη του στρατηγού Ουρβανού (περί το 200 μ.Χ.).


Ο πατέρας της, της έχτισε έναν πύργο και την έβαλε μέσα σ’ αυτόν. Μάλιστα κατασκεύασε αγάλματα των ειδώλων και την διέταξε να θυσιάσει σ’ αυτά. Εκείνη όμως τα έκανε όλα κομμάτια. Για αυτές της τις πράξεις, η αγία υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τον ίδιο της τον πατέρα και μετά φυλακίστηκε.

Στην φυλακή την άφησαν νηστική για να πεθάνει από την πείνα. Όμως, άγγελος Κυρίου της πήγαινε τροφή και της θεραπεύτηκαν όλες οι πληγές της.

Μετά την έριξαν στην θάλασσα, όπου έλαβε το Άγιο Βάπτισμα από τον ίδιο τον Χριστό και άγγελος Κυρίου την έβγαλε στην στεριά.

Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε διασωθεί, ο πατέρας της πρόσταξε και την έκλεισαν πάλι στην φυλακή. Την νύχτα που ακολούθησε ο πατέρας της πέθανε και την θέση του στο αξίωμα του στρατηγού την πήρε κάποιος ονόματι Δίων.

Αυτός οδήγησε την μάρτυρα στο δικαστήριο. Και εκεί η αγία ομολόγησε την πίστη της. Αμέσως οργίστηκε και διέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων πολλοί πίστευσαν στον Χριστό. Μετά το Δίωνα ανέλαβε κάποιος Ιουλιανός. Αυτός έριξε την Χριστίνα μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, σε ένα κλουβί με φίδια δηλητηριώδη, τα οποία αντί να την δαγκώσουν της έγλυφαν τα πόδια με ευσπλαχνία, μετά της έκοψαν τους μαστούς από όπου χύθηκε γάλα αντί για αίμα και της έκοψαν και την γλώσσα.

Όλα αυτά τα μαρτύρια τα υπέμεινε με καρτερία και στο τέλος με κοντάρια που την χτύπησαν παρέδωσε το πνεύμα, λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου, και περνώντας στην αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Τού πατρός σου την πλάνην λιπούσα ένδοξε, της ευσεβείας εδέξω την θείαν έλλαμψιν, και νενύμφευσαι Χριστώ ως καλλιπάρθενος- όθεν ηγώνισαι στερρώς, και καθείλες τον εχθρόν, Χριστίνα Μεγαλομάρτυς. Καί νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

22 Ιουλίου: Ο βίος της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή: Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή κατάγεται από το χωριό Μάγδαλα που βρίσκεται δυτικά της λίμνης της Τιβεριάδος ή όπως και αλλιώς ονομάζεται η λίμνη της Γεννησαρέτ.
Το χωριό Μάγδαλα στα ελληνικά σημαίνει Πύργος. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Μάγδαλα, ήταν πιστή και ευσεβής κοπέλα, όπως ευσεβείς ήταν και οι γονείς της. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή είχε 7 δαιμόνια χωρίς όμως η ζωή της να ήταν αμαρτωλή.
Όταν έμαθε ότι ο Ιησούς Χριστός θα περνούσε από την περιοχή, Τον πλησίασε και την θεράπευσε από τα 7 δαιμόνια και έκτοτε ακολούθησε τον Ιησού Χριστό. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή είναι μια από τις Μυροφόρες γυναίκες που ακολούθησαν τον Χριστό.
Στην θεολογία της δύσεως αναφέρουν ότι η Μαρία η Μαγδαληνή είναι εκείνη η πόρνη γυναίκα που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού Χριστού. Όμως οι Άγιοι Πατέρες της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, δεν ομιλούν περί της Μαρίας της Μαγδαληνής για μια γυναίκα που ήταν μέσα στην πορνεία και γι’ αυτό την αποκαλούν Οσιοπαρθενομάρτυρα. Δηλαδή ότι ήταν μάρτυρας της αγνότητας και της παρθενίας.
Είχε ζωή αγίας και οσίας. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή μαζί με την Παναγία, τις Μυροφόρες και τον Απόστολο Ιωάννη, τον ηγαπημένο μαθητή του Κυρίου, ήταν μια από τις γυναίκες που παρέμεινε συνέχεια δίπλα από τον Χριστό μέχρι και την Σταύρωσή Του και την Ανάστασή Του. Ήταν μάρτυρας όλων των γεγονότων καθώς και της δίκης του Ιησού Χριστού.
Όταν καταδικάστηκε ο Ιησούς Χριστός και αναστήθηκε, η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή έφυγε και πήγε στην Ρώμη, όπου συνάντησε τον Αυτοκράτορα και διαμαρτυρήθηκε, διότι είχε γίνει αδικία από τον Πόντιο Πιλάτο προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βρισκόμενη στον Αυτοκράτορα, κρατούσε ένα αυγό και του είπε ότι σου λέω την αλήθεια για την αδικία στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και αν δεν με πιστεύεις, το αυγό που κρατώ θα γίνει κόκκινο.
Πράγματι εκείνη τη στιγμή μπροστά στα μάτια του Αυτοκράτορα το αυγό έγινε κόκκινο. Τότε ο Αυτοκράτορας κάλεσε σε απολογία τον Πόντιο Πιλάτο, τον Άννα και τον Καϊάφα για τα γεγονότα που έγιναν στον Ιησού Χριστό. Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αναφέρουν ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή βρισκόταν την ώρα της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος στο Υπερώο, μαζί με τους Αποστόλους, καθώς και στην Ανάληψη του Ιησού Χριστού.
Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή κήρυξε σε πάρα πολλά μέρη (Αίγυπτο, Συρία, Γαλατεία, Παμφιλία κ.α.) και κοιμήθηκε – πέθανε οσιακά, ως Αγία και παρθένος της Εκκλησίας μας και ως ισαπόστολος, διότι έκανε πνευματικό έργο ισάξιο των Αποστόλων του Ιησού Χριστού.
Λείψανα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής υπάρχουν σε διάφορα μέρη, όμως στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας στο Άγιο Όρος, βρίσκεται το χέρι της, το οποίο αναβλύζει ευωδία και έχει μέχρι και σήμερα ανθρώπινη θερμοκρασία. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής στις 22 Ιουλίου.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ περπάτησε στο μοναστήρι του Τρικόρφου

                  

Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ

Τρίκορφο Φωκίδος

Για πρώτη φορά εμφανίστηκε και περπάτησε στις 19 Ιουλίου 1991, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο μέσα στην Ιερά Μονή, όπου έχουμε φτιάξει σε αναπαραστάσεις τα σημαντικότερα στιγμιότυπα από τη ζωή του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.



Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ο ιαματικός, γεννήθηκε στο Κούρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759. Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη, αν και ήταν πλούσιοι, ήταν άνθρωποι ευσεβείς.
Το κοσμικό όνομα του Αγίου ήταν Πρόχορος Μοσνίν, προς τιμήν του Αγίου Προχόρου, ενός εκ των επτά διακόνων. Ο πατέρας του πέθανε ενώ ο μικρός Πρόχορος ήταν μόλις 4 ετών. Η μητέρα αποτέλεσε το παράδειγμά και έγινε πια η μοναδική νυμφαγωγός της ψυχής του. Από μικρός ο Άγιος έδειξε ότι διέθετε μία ψυχή πλούσια σε χαρίσματα.



Γι’ αυτό και ήδη από τη νηπιακή του ηλικία έχουμε μια σειρά από παρεμβάσεις της θείας Πρόνοιας που βρήκε ως κατοικητήριο την αγνή του καρδιά. Είναι ο Άγιος της χαράς, όπου σκορπούσε με τη γαλήνη και την ηρεμία του την πνευματική χαρά του Θεού. Όλοι όσοι τον επισκέπτονταν, ο Άγιος Σεραφείμ τους καλοδεχόταν με τη χαρακτηριστική φράση της χαράς «Χριστός ανέστη χαρά μου».

Ο Άγιος χαριτώθηκε από τον Κύριο μας και την Θεοτόκο με το προορατικό, διορατικό και ιαματικό χάρισμα. Είναι ο μοναδικός Άγιος που του εμφανίστηκε η Παναγία ζωντανά 13 φορές. Πολλοί άνθρωποι ασθενείς προσέτρεχαν στον Άγιο Σεραφείμ και τους θεράπευε είτε ο ίδιος με το σταύρωμα που τους έκανε είτε από το νερό που έπαιρναν από την ιαματική πηγή του. Είχε τόση γαλήνη και ηρεμία που του δόθηκε από τον Θεό σε σημείο που ο Άγιος έκανε παρέα και συνομιλούσε με άγρια ζώα.

Το αγαπημένο του ζώο που τον επισκεπτόταν συχνά και το τάιζε ήταν μια άγρια αρκούδα, η οποία μπροστά στον Άγιο ήταν ένα χαριτωμένο ήμερο ζώο, όπου καταλάβαινε την αγιότητα του Αγίου. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ ο ιαματικός, κοιμήθηκε (πέθανε) το 1833 προσευχόμενος και γονατιστός μέσα στο κελί του.

Ο ίδιος ο Άγιος είχε προφητεύσει ότι, όταν το κελί του θα πάρει φωτιά θα καταλάβουν οι μοναχές από το Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος που είχε φτιάξει ο Άγιος, ότι θα πεθάνει και θα πάει στην άλλη ζωή. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ εορτάζει δύο φορές τον χρόνο, στις 2 Ιανουαρίου τιμάται η μνήμη του και στις 19 Ιουλίου η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου.

Τα φρικτά βασανιστήρια της θαυματουργού – Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ γιορτάζει αύριο 17 Ιουλίου

                    

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ: Μεγαλομάρτυς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη της οποίας εορτάζεται στις 17 Ιουλίου. Στον Καθολικό κόσμο είναι γνωστή ως Παρθενομάρτυς Μαργαρίτα και η μνήμη της τιμάται στις 20 Ιουλίου.

Η μητέρα της πέθανε λίγες μέρες μετά τη γέννα της μονάκριβης κόρης της, την οποία ονόμασαν Μαρίνα. Ο πατέρας της, μη μπορώντας να φροντίσει το βρέφος, το παρέδωσε σε μια γυναίκα έξω από την πόλη για να το φροντίζει μέχρι να μεγαλώσει. Η γυναίκα αυτή ήταν κρυφή και ένθερμη Χριστιανή.

Η μικρή Μαρίνα άκουγε στο χριστιανικό εκείνο σπίτι να μιλούν για το Χριστό και να τον λατρεύουν με ευλάβεια και σεμνότητα. Άκουγε ιστορίες για τη θαυμαστή ζωή του και για τα θαύματά του, για τη διδασκαλία του, για τη Σταύρωσή του, για την Ανάστασή του και τη θεία Ανάληψή του στους ουρανούς.
Η παιδική ψυχή της απομνημόνευε με θαυμαστό τρόπο, ότι έβλεπε και άκουγε στο σπίτι. Συγκινούνταν αφάνταστα με το πάθος του Χριστού.Όταν κατάλαβε, ρωτούσε λεπτομέρειες για τη νέα πίστη, η οποία έγινε σύντομα και δική της πίστη. Βρισκόμαστε στην εποχή που είναι σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών.

Το νεαρό κορίτσι άκουγε τις συζητήσεις των ανθρώπων και λυπόταν αφάνταστα γι’ αυτό. Δε μπορούσε να καταλάβει ότι μπορεί να κρύβεται τόσο μεγάλο μίσος στην καρδιά του ανθρώπου, που να τον οδηγεί σε αποτρόπαια και απάνθρωπα βασανιστήρια.

Άκουγε επίσης να μιλάνε για τον σπάνιο ηρωισμό των Χριστιανών Μαρτύρων, οι οποίοι δε δείλιαζαν μπροστά στα βασανιστήρια και αρνούνταν να θυσιάσουν στα είδωλα και να απαρνηθούν την πίστη τους στο Χριστό που προσκυνούσαν. Δεν άργησε να καλλιεργηθεί στην νεανική της ψυχή, ένας μεγάλος θαυμασμός για τους Χριστιανούς Μάρτυρες.

Όταν έγινε δεκαπέντε χρονών άρχισε να εκδηλώνει ανοιχτά την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή. Μιλούσε με θέρμη για τη νέα πίστη και το Χριστό στις φίλες της και πολλές τις έπεισε να γίνουν και εκείνες Χριστιανές. Αλλά φήμες σαν κι αυτή της μεταστροφής της στον Χριστιανισμό, όχι μόνο διαδίδονταν ταχύτατα, αλλά είχαν και τρομακτικές συνέπειες. Έτσι έγινε και με τη Μαρίνα.

Έφτασε στ’ αυτιά του ειδωλολάτρη ιερέα πατέρα της η φήμη ότι η κόρη του συμπαθεί τους Χριστιανούς. Έστειλε ανθρώπους και την έφεραν κοντά του. Προσποιήθηκε ότι δε γνώριζε τίποτα για τις φήμες και άρχισε να την καλοπιάνει για να θυσιάσει στους «θεούς» του. Εκείνη τότε, με θαυμαστό θάρρος ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό και στηλίτευσε την πίστη του στους ψεύτικους και δαιμονικούς «θεούς» του.

Ο φανατικός ειδωλολάτρης πατέρας της έγινε θηρίο από το θυμό του. Δεν ήθελε ούτε να την αντικρύσει κατά πρόσωπο. Αλλά και η νεαρή Μαρίνα κατάλαβε ότι ήταν ανώφελο να τον νουθετεί. Παράλληλα γιγάντωσε μέσα της η επιθυμία να μαρτυρήσει και αυτή για το Χριστό. Βρισκόμαστε στο έτος 270, όπου έπαρχος στην Πισιδία ήταν ο θηριώδης και φανατικός ειδωλολάτρης Ολύβριος, ο οποίος μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και τους καταδίωκε ως επικίνδυνους εχθρούς της αυτοκρατορίας.

Όταν έφτασε στην Αντιόχεια, έμαθε για την κόρη του ειδωλολάτρη ιερέα, η οποία έγινε Χριστιανή και παρασύρει και άλλους στην πίστη της. Διέταξε να τη δέσουν και να τη φέρουν μπροστά του. Εκείνη στάθηκε με θάρρος μπροστά του και ομολόγησε με όλη τη δύναμη της ψυχής της το Χριστό. Ο έπαρχος με κολακείες προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, αλλά εκείνη έμεινε σταθερή στην ομολογία της.

Τα φρικτά βασανιστήρια
Τότε άρχισαν οι απειλές και τα βασανιστήρια. Όλη τη μέρα τη βασάνιζαν και το βράδυ την έκλειναν στη φυλακή χωρίς τροφή και νερό. Η Μαρίνα προσευχόταν αδιάκοπα.

Κατόπιν της ξέσκιζαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια και την χτυπούσαν αλύπητα με σιδερένια αγκαθωτά ραβδιά. Της έκαιγαν το πληγωμένο σώμα με αναμμένους πυρσούς, τη βουτούσαν σε λέβητα με καυτό υγρό. Εκείνη τα υπέμεινε όλα με ηρωισμό και καρτερία. Πλήθος κόσμου παρακολουθούσε τα μαρτύριά της και απορούσαν πως ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι υπέμεινε τέτοια βασανιστήρια και αντί για κραυγές και κατάρες να προσεύχεται και να συγχωρεί τους βασανιστές της.

Περισσότερο απ’ όλα θαύμαζαν το γεγονός ότι τη νύχτα, όπως θέλει η χριστιανική αφήγηση, θεραπεύονταν εντελώς από τις πληγές της. Γι’ αυτό πολλοί αποφάσιζαν να ασπασθούν την πίστη της Μαρίνας. Χιλιάδες άνθρωποι μεταστράφηκαν από την ομολογία και τον ηρωισμό της χριστιανής κόρης.

Διέταξε και πάλι ο έπαρχος να την οδηγήσουν μπροστά του, μήπως και την μετέπειθε για ύστατη φορά. Αλλά και πάλι εκείνη φώναζε με όλη της δύναμη την πίστη της στον αληθινό Θεό. Την ίδια στιγμή, λέγεται οτι έγινε σεισμός και ακούστηκε μια φωνή ότι περιμένει τη Μάρτυρα να της χαρίσει τον αιώνιο και αμάραντο στέφανο της δόξης.

Το γεγονός αυτό έκαμε να μεταστραφούν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι στον Χριστιανισμό. Βλέποντας ο έπαρχος ότι μάλλον ζημία προξενούσε στους ειδωλολάτρες, διέταξε να αποκεφαλίσουν την δεκαπεντάχρονη Χριστιανή και να σφάξουν αλύπητα όσους είχαν μεταστραφεί στη νέα πίστη. Μαζί με τη Μαρίνα έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από δεκαπέντε χιλιάδες Χριστιανοί της επαρχίας Πισιδίας, των οποίων τη μνήμη εορτάζουμε την 16η Ιουλίου, ενώ τη μνήμη της αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.
Η μεγαλομάρτυς Μαρίνα είναι προστάτιδα Αγία της Λέρου. Στη Δυτική Χριστιανοσύνη η Αγία Μαρίνα (Αγία Μαργαρίτα) είναι προστάτιδα των εγκύων, του τοκετού, των πασχόντων από ασθένειες του ήπατος, των νοσοκόμων και του Κολεγίου Κουίνς του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ.

Ο λαός θεωρεί την Αγία Μαρίνα προστάτιδα των καχεκτικών και φιλάσθενων παιδιών. Παλαιότερα, στην Αθήνα οι μητέρες οδηγούσαν τα παιδιά τους κατά την εορτή της στην ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο Λόφο των Νυμφών. Τους φορούσαν καινούργια ρούχα και άφηναν τα παλαιά στον περίβολο του ναού, με την ελπίδα να αποβάλουν τα παιδιά τους τις αρρώστιες από τις οποίες κατατρύχονταν.

Η εορτή της Αγίας Μαρίνας σχετίζεται από τους αγρότες με τα μετεωρολογικά φαινόμενα.

Σχετικές οι παροιμίες:

Της Αγια-Μαρίνας ρώγα (ή σύκα) και τ’ Αϊ-Λιος σταφύλι. Και της Αγιάς Παρασκευής γεμάτο το κοφίνι.Ο Αη-Λιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα.

πηγη - Βήμα Ορθοδοξίας

Οι δοκιμασίες στη ζωή μας (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

             

Οἱ δοκιμασίες ποὺ μᾶς ἔρχονται εἶναι μερικές φορές ἡ ἀντιβίωση ποὺ δίνει ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς μας καὶ πολὺ μᾶς βοηθοῦν πνευματικά. Τρώει ὁ ἄνθρωπος ἕνα μαλακὸ σκαμπίλι καὶ μαλακώνει ἡ καρδιά του. Ὁ Θεὸς ξέρει φυσικὰ σὲ τί κατάσταση βρίσκεται ὁ καθένας μας, ἀλλὰ, ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν ξέρουμε, ἐπιτρέπει νὰ δοκιμασθοῦμε, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ βροῦμε τὰ πάθη ποὺ ὑπάρχουν κρυμμένα μέσα μας καὶ νὰ μὴν ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Γιατί, καὶ νὰ παρέβλεπε τὰ πάθη μας καὶ νὰ μᾶς ἔπαιρνε ὅπως εἴμαστε στὸν Παράδεισο, καὶ ἐκεῖ πάλι θὰ δημιουργούσαμε προβλήματα. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στὸν διάβολο νὰ δημιουργῆ ἐδῶ πειρασμούς, γιὰ νὰ μᾶς ξεσκονίζουν, ὥστε νὰ ταπεινωθῆ καὶ νὰ ἐξαγνισθῆ ἡ ψυχή μας μὲ τὶς θλίψεις, ὁπότε μετὰ μᾶς χαριτώνει.
Ἡ πραγματικὴ χαρὰ γεννιέται ἀπὸ τὴν πίκρα ποὺ γεύεται κανεὶς μὲ χαρὰ γιὰ τὸν Χριστὸ ποὺ πικράθηκε, γιὰ νὰ μᾶς σώση. 

Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ χαίρεται ἰδιαίτερα, ὅταν τὸν βρίσκη κάποια δοκιμασία, χωρὶς νὰ ἔχη δώσει ὁ ἴδιος ἀφορμή. Λέμε καμμιὰ φορὰ στὸν Θεό: «Θεέ μου, δὲν ξέρω τί θὰ κάνης, ἐν λευκῷ σοῦ παραδίδω τὸν ἑαυτό μου, γιὰ νὰ τὸν κάνης ἄνθρωπο». Ὁπότε καὶ ὁ Θεὸς παέι νὰ μὲ κάνη ὄχι μόνον ἄνθρωπο ἀλλὰ ὑπεράνθρωπο καὶ ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ’ ρθῆ νὰ μὲ πειράξη καὶ νὰ μὲ ταλαιπωρήση.

Τώρα μὲ τὸν καρκίνο βλέπω τὰ τερτίπια του καὶ γελάω. Βρὲ τὸν διάβολο! Ἐσεῖς ξέρετε μὲ τὶ σαπούνι πλένει ὁ διάβολος τὸν ἄνθρωπο, ὅταν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπη νὰ τὸν περιάξη, γιὰ νὰ δοκιμασθῆ; Μὲ τοὺς ἀφροὺς τῆς κακίας του. Ἔχει καλὸ ….. σαπούνι! Ὅπως ἡ γκαμήλα βγάζει ἀφρούς, ὅταν θυμώνη, ἔτσι κάνει καὶ ὁ διάβολος σὲ τέτειες περιπτώσεις.

Καὶ μετὰ τρίβει τὸν ἄνθρωπο, ὄχι γιὰ νὰ φύγουν οἱ λεκέδες του καὶ νὰ ἐξαγνισθῆ, ἀλλὰ ἀπὸ κακία. Καὶ ὁ Θεὸς ὅμως ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ τρίβη τὸν ἄνθρωπο, ἴσα-ἴσα μέχρι νὰ φύγουν οἱ λεκέδες καὶ νὰ καθαρίση. Ἄν ἄφηνε νὰ τὸν τρίψη ὅπως τρίβουν τὰ ροῦχα, θὰ τὸν ξέσχιζε.

– Γέροντα, μποροῦμε νὰ λέμε γιὰ τοὺς διάφορους πειρασμοὺς ποὺ συμβαίνουν στὴν ζωή μας ὅτι αὐτὸ ἦταν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;

– Ὄχι, νὰ μὴν μπερδεύουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν πειρασμὸ καὶ μὲ ὅσα φέρνει ὁ πειρασμός. Ὁ Θεὸς ἀφήνει τὸν διάβολο ἐλεύθερο μέχρις ἑνὸς σημείου νὰ πειράξη τὸν ἄνθρωπο, καὶ τὸν ἄνθρωπο τὸν ἀφήνει ἐλεύθερο νὰ κάνη τὸ καλὸ ἤ τὸ κακό. Δὲν φταίει ὅμως ὁ Θεὸς γιὰ τὸ κακὸ ποὺ θὰ κάνη ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ Ἰούδας λ.χ. ἦταν μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ γίνη προδότης; Ὄχι, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Ἰούδας ἐπέτρεψε στὸν διάβολο νὰ μπῆ μέσα του. Κάποιος εἶπε σὲ ἕναν ἱερέα: «Πάτερ, σὲ παρακαλῶ, κάνε ἕνα Τρισάγιο γιὰ τὸν Ἰούδα». Ἦταν δηλαδὴ σὰν νὰ ἔλεγε: «Ἐσὺ, Χριστὲ, εἶσαι ἄδικος· ἔτσι ἦταν τὸ θέλημά Σου, νὰ Σὲ προδώση ὁ Ἰούδας· γι’ αὐτὸ τώρα βοήθησέ τον».
Μετρημένες εἶναι οἱ περιπτώσεις ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ δοκιμασθοῦν μερικοὶ εὐλαβεῖς, γιὰ νὰ ἔρθη σὲ συναίσθηση κάποιος ποὺ ἔχει ἄσχημη ζωὴ καὶ νὰ μετανοήση. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν διπλὸ μισθό.
Δίνει δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὴν δυνατότητα σὲ μερικοὺς οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς δοκιμασίες ποὺ περνοῦν ἐξοφλοῦν σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἁμαρτίες καὶ γκρινιάζουν παράλογα, νὰ βοηθηθοῦν ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ αὐτῶν ποὺ, ἐνῶ δὲν ἔσφαλαν, ταλαιπωροῦνται, ἀλλὰ δὲν γογγύζουν. Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνας πολὺ καλός, πολὺ εὐλαβής, οἰκογενειάρχης βρίσκεται στὸ σπίτι του μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ ξαφνικὰ γίνεται σεισμὸς καὶ πέφτει τὸ σπίτι, πλακώνει ὅλη τὴν οἰκογένεια καὶ μετὰ ἀπὸ φοβερὴ ταλαιπωρία πεθαίνουν ὅλοι. Γιατὶ τὸ ἐπέτρεψε αὐτὸ ὁ Θεὸς; Γιὰ νὰ μὴ γογγύζουν οἱ ἄλλοι ποὺ φταῖνε καὶ τιμωροῦνται.
Γι’ αὐτὸ, ὅσοι σκέφτονται τοὺς μεγάλους σταυρούς τῶν δικαίων, ποτὲ δὲν στενοχωριοῦνται γιὰ τὶς δικὲς τους μικρὲς δοκιμασίες. Βλέπουν ὅτι, ἐνῶ ἔσφαλαν στὴν ζωὴ τους, ἐν τούτοις ὑποφέρουν λιγώτερο ἀπὸ τοὺς δικαίους, γι’ αὐτὸ λένε σὰν τὸν καλὸ ληστὴ[1]. «Αὐτοὶ δὲν ἔκαναν τίποτε καὶ ὑπέφεραν τόσο· ἐμεῖς τί πρέπει νὰ πάθουμε;». Δυστυχῶς ὅμως μερικοὶ μοιάζουν μὲ τὸν ληστὴ ποὺ σταυρώθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ[2] καὶ λένε: «Πήγαιναν μὲ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι καὶ δὲς τί ἔπαθαν!».
Ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις –αὐτὲς πολὺ σπάνιες- ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἀγάπη νὰ βρίσκουν μεγάλες δοκιμασίες μερικοὺς πολὺ ἐκλεκτοὺς ἀγωνιστές, γιὰ νὰ τοὺς στεφανώση. Αὐτοὶ εἶναι μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ. Βλέπετε, στὴν Ἁγία Συγκλητική, ἐπειδὴ βοηθοῦσε πνευματικὰ πολλὲς ψυχὲς μὲ τὶς νουθεσίες της, πῆγε ὁ διάβολος νὰ τὴν ἐμποδίση ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔργο. Τριάμισι χρόνια ἔμεινε ἄφωνη ἀπὸ τὴν ἀρρώστια της[3].
Ἄλλοτε πάλι κάποιος πραγματικὸς μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ ζητάει ὡς χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συγχωρήση σφάλματα τῶν συνανθρώπων του, νὰ τοὺς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὴν δικαία Του ὀργή, καὶ νὰ τιμωρηθῆ αὐτὸς ἀντὶ αὐτῶν, ἐνῶ δὲν φταίει ὁ ἴδιος.
Αὐτὸς πολὺ συγγενεύει μὲ τὸν Θεὸ καὶ πολὺ συγκινεῖ τὸν Θεὸ ἡ μεγάλη αὐτὴ ἀρχοντική ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ Του. Ἐκτὸς δὲ ἀπὸ τὴν χάρη ποὺ τοῦ κάνει καὶ χαρίζει τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων, ἐπιτρέπει νὰ ἔχη καὶ μαρτυρικὸ τέλος, κατὰ τὸ ἐπίμονο αἴτημά του.
Συγχρόνως ὅμως τοῦ ἑτοιμάζει καὶ τὸ καλύτερο ἀρχοντικὸ παραδεισένιο παλάτι μὲ ἀκόμη μεγαλύτερη δόξα, διὸτι πολλοὶ ἄνθρωποι τὸν εἶχαν ἀδικήσει μὲ τὴν κατ’ ὄψιν κρίση τους, ποὺ νόμιζαν ὅτι ὁ Θεὸς τὸν τιμώρησε γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες.


__________________
1. Βλ. Λουκ.23,39 κ.ἑ. 2. Ὅ.π. 3. Βλ. Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόμος 1ος, σ. 145-248.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 200-203 τοῦ βιβλίου: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»)

Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – Γιορτή σήμερα 14 Ιουλίου

  

Γιορτή σήμερα – Τη μνήμη του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου τιμά σήμερα, 14 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Νάξο το έτος 1749 μ.Χ. από γονείς ευσεβείς και ενάρετους, τον Αντώνιο και Αναστασία Καλλιβούρση (η οποία εμόνασε στην Ιερά Μονή Χρυσοστόμου Νάξου, με το όνομα Αγάθη).

Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Νικόλαος και από μικρός έδειχνε ότι ήταν άνθρωπος μεγάλης αρετής και φοβερής ευφυΐας.
Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη Νάξο και έπειτα στη σχολή της ίδιας πόλης επέκτεινε τις γνώσεις του, με δάσκαλο τον αδελφό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο.
Κατόπιν 16 χρόνων πήγε στην Ελληνική σχολή της Σμύρνης, όπου κοντά σε φημισμένους διδασκάλους έλαβε ανώτερη παιδεία και αρετή. Μετά από ορισμένες περιπέτειες, το 1775 μ.Χ. πήγε στο Άγιον Όρος. Εκεί, στη Μονή του Άγιου Διονυσίου εκάρη μοναχός με το όνομα Νικόδημος.

Οι Πατέρες της Μονής, που διέκριναν τα μεγάλα φυσικά και επίκτητα χαρίσματα του Νικόδημου, τον διόρισαν αναγνώστη και γραμματέα της Μονής. Στη Μονή αυτή ο Νικόδημος, υπήρξε υπόδειγμα διακονίας και πράξεων αρετής. Έπειτα αποσύρθηκε σε κάποιο κελί, όπου με ασκητικό τρόπο, επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή πολλών οικοδομητικών, θεολογικών και αγιολογικών βιβλίων.

Μεταξύ αυτών είναι ο «Συναξαριστής», το «Εορτοδρόμιον», η «Νέα Κλίμακα», ο «Αόρατος Πόλεμος» και άλλα πολλά.
Τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες, που υπέστη στη βραχύχρονη ζωή του, απεβίωσε από ημιπληγία, σε ηλικία 60 χρονών, τις πρώτες ορθρινές ώρες της 14ης Ιουλίου του έτους 1809 μ.Χ. στο κελλί των Σκουρταίων, στις Καρυές του Αγίου Όρους.
Τα τελευταία του λόγια ήταν η απάντηση που έδωσε στους μαθητές του όταν τον ρώτησαν αν ησυχάζει: «Τον Χριστό έβαλα μέσα μου και πως να μη ησυχάσω;». Ενταφιάστηκε στο Λαυριωτικό Κελί των Σκουρταίων στις Καρυαίς του Άγιου Όρους, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο πνευματικό συγγραφικό έργο, που σήμερα αποτελεί κεφάλαιο για τον λαό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας επάξια από το έτος 1955 μ.Χ. τον κατέταξε στο Αγιολόγιο της.

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ: Νικόδημος. Ακύλας.

Απολυτίκιο:Ήχος γ’. Την ωραιότητα.Σοφίας χάριτι, Πάτερ κοσμούμενος, σάλπιξ θεόφθογγος, ώφθης του Πνεύματος, και αρετών υφηγητής, Νικόδημε θεηγόρε, πάσι γαρ παρέθηκας, σωτηρίας διδάγματα, βίου καθαρότητας, διεκφαίνων την έλλαμψιν, τω πλούτω των ενθέων σου λόγων, δι’ ων ως φως τω κόσμω έλαμψας.